België | cafe de Reus Antwerpen, 't klenste cafeeke van 't Stad

cafe de Reus Antwerpen, ’t klenste cafeeke van ’t Stad

Op een regenachtige vrijdagmiddag, op weg van Dolce La Huple naar huis, leg ik even aan in Antwerpen. Deze stad voelt altijd een beetje als thuiskomen, zo vaak heb ik de stad al bezocht. Hoewel het soms verleidelijk is terug te keren naar dat ene leuke cafeetje dat je de vorige keer ontdekt hebt, is het eigenlijk nog leuker weer een nieuwe zaak uit te proberen.

Ik wil niet in een aquarium

Deels de regen, deels de trek in iets lekkers, doet me besluiten, niet verder te zoeken en een etablissement op de Grote Markt uit te kiezen. Ondanks het feit dat ik de aquariums [aangebouwde serres] eigenlijk maar niets vind, blijken er achter deze vissenkommen heel erg leuke kroegjes schuil te gaan.

Reusachtig kleinM/h2>
Cafe de Reus Antwerpen. Vernoemd naar het bronzen standbeeld van Silvius Brabo op de Grote Markt. Hij doodde de reus Druon Antigoon, die in de middeleeuwen schippers het leven zuur maakte, door hen belachelijk hoge tol te laten betalen, alvorens ze verder over de rivier de Schelde mochten varen (wie niet betaalde was zijn vracht of zijn rechterhand kwijt). Brabo was het op zekere dag meer dan zat, doodde de reus, hakte zijn hand af en wierp het in de Schelde. Men zegt wel dat hier de naam Antwerpen vandaan komt, Handwerpen.

Bij binnenkomst, laat ik de glazen kooi achter me en struin richting het cafeetje. Op de deur staat te lezen: ’t Klenste cafeeke van ’t stad. Daar is geen woord van gelogen. De bar neemt het grootste gedeelte van het pand in beslag, slechts vijf tafeltjes, dicht op elkaar gepakt, tel ik in de ruimte. Aan het achterste tafeltje, direct naast de kleine keuken, in de zaak, zit de eigenaresse.

Relatietherapeut

“Ik ben net een relatietherapeut,” verzucht ze tegen een van haar klanten. “Hij,” wijzend op de jonge kelner, “hij brengt de meiskes allemaal het hart op hol. En dan wil hij niet en kan ik gaan bemiddelen,” voegt ze er aan toe. “Rustig maar, ventje,” sust ze intussen haar kleine mopshond. “Het is van de paraplu’s, daar blaft tie op, ik weet ook niet wat het is, waarom dat tie dat doet,” zegt ze verontschuldigend. “Ah lieverd, hoe ist? Happy new year hé,” begroet ze intussen een andere klant die binnenkomt.

De hartenbreker neemt mijn bestelling op. Ik besluit een wafel te nemen. De beste die ik ooit geproefd heb. De regen maakt plaats voor een flauw zonnetje en de achtergebleven regendruppels op Brabo’s lijf, glinsteren in de winterzon. Wat een fijn plekje!