Op 17 juli 2014 om 12.14 uur Nederlandse tijd, vertrekt vanaf Schiphol naar Kuala Lumpur de vlucht met inmiddels het bekendste vluchtnummer ter wereld, MH17. En dan……verdwijnt het vliegtuig rond de klok van drieën, nabij Donetsk in Oekraïne, van de radar…de rest is droevige geschiedenis.
10 juli 2014
Per KLM vlieg ik naar Singapore, na een paar dagen in deze stad, zal ik met vriendlief en kleine meid een roadtrip door Maleisië maken. Ons open-jaw ticket zal ons na deze auto rondreis vanuit Kuala Lumpur terug naar Amsterdam brengen. Bij de voorbereidingen van de reis zijn natuurlijk verschillende data de revue gepasseerd. Een week eerder vertrekken, een week later? Vliegen met KLM of toch met Malaysian Airlines? Vanuit Maleisië Singapore bereizen of rechtstreeks op deze bestemming aanvliegen. Het klinkt heel erg afgezaagd, maar wat als…. we een week later zouden zijn vertrokken en de route in omgekeerde volgorde zouden hebben gemaakt……
17 juli 2014, dé dag van MH17
In Cherating, aan de Oostkust van Maleisië verblijf ik in een praktisch leeg Legend Hotel. Slechts drie andere westerlingen vullen het enorme complex. Ik lees, languit op een strandbedje, een boek en geniet van het brede ongerepte zandstrand. Niets dat mijn dag kan verpesten.
Door het tijdverschil, een gebrek aan WiFi en de reismodus waarin ik verkeer, ben ik me op dé dag, nog nergens van bewust.
22 juli 2014
Inmiddels heeft het bericht me bereikt. Als een malle speur ik naar WiFi spots, volg Harold Doornbos op Twitter en lees de lokale kranten. Van een vriend krijg ik een berichtje met een foto van de bloemenzee op Schiphol. Een enkeling die me wel kent, maar niet concreet van mijn reisschema op de hoogte is, heeft een bezorgde mail gestuurd. In Maleisië praat niemand met ons Westerlingen, Nederlanders bovendien, over hetgeen zich in het luchtruim heeft voltrokken. Zelfs bij het inchecken bij het volgende hotel, waarbij ik mijn paspoort toon en de receptioniste ziet dat ik de Nederlandse nationaliteit heb, doet er het zwijgen toe. Wat valt er ook over te zeggen? Wat verwacht ik nou eigenlijk van haar?
Op internet lees ik dat de 23e een dag van Nationale rouw zal zijn in mijn moederland, ik ben er niet bij.
25 juli 2014
Intussen gaat mijn reis verder en ja ik geniet van het reizen en alles wat erbij hoort, ook al zijn mijn gedachten regelmatig bij de ramp. Alles lijkt zo onwerkelijk. Op de Maleisische televisie zijn nauwelijks beelden te zien van hetgeen er gebeurd is. Enkel persconferenties en mensen in gebed, met duizenden tegelijk. Overheidsinstellingen en hotels hangen de vlag half stok.
Na het avondeten loop ik een Chinees shophouse winkeltje binnen. Ik koop er wat versnaperingen voor morgen, voor onderweg. Hoog bovenin, tegen het plafond, tussen de gedroogde pepers en een voorraad cupnoodles waar een laag stof op ligt, hangt een oude televisie. CNN of BBC World staat aan. De eigenaar heeft geen oog voor ons, betalen komt later. Gebiologeerd staart hij naar het scherm.
“Ongelofelijk,” murmelt hij zacht, zijn hoofd schuddend. “Hoe kan dat nou?”, gevolgd door “Waarom wij weer?” Hij doelt hierbij op de MH370 die op 8 maart 2014 verdween. “Waarom moeten ze ons hebben? Dit kost ons onze luchtvaartmaatschappij, ons toerisme en….” Hij stopt en kijkt ons verward aan. Ik krijg kippenvel en besef me dat ik in mijn zoektocht naar informatie over deze ramp vooral gefocused ben geweest op de Nederlandse slachtoffers. BAM, als een klets koud water in mijn gezicht, krijgt deze gebeurtenis ineens meer smoel.
30 juli 2014
Mijn terugvlucht naar Amsterdam. Nee, ik ben niet bang maar eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik met nauwlettend oog op het schermpje in de stoel voor me in de gaten hou of we wel of niet over Oekraïne vliegen. Bij aankomst op Schiphol werp ik een blik op de Telegraaf, niets noemenswaardig te lezen…
juli 2015 MH17 is nog altijd in het nieuws
Bijna een jaar na mijn reis door Maleisië, zie ik in Nederland, in mijn eigen huiskamer, de herhalingen van het journaal. Hoe Nederland op de eerste dagen na het neerstorten van de MH17 omging met een ramp van dergelijke omvang. Het wij-gevoel, heel Nederland in rouw. Documantaires over hoe de nabestaanden omgaan met het verlies vullen mijn beeldbuis. Mijn empatisch vermogen draait overuren, s’nachts droom ik er van. Bijna alle beelden die ik vanaf mijn comfortable bank voorbij zie komen, lijken voor mij alsof het nu net gebeurd is. Het is iets abstracts, onwerkelijk. Vermoedelijk ben ik niet de enige die dat gevoel heeft.
Of je nu in Nederland was op het moment van de ramp of elders op onze aardkloot, hoe is een daad als deze überhaupt bevatten……….?
Meer Reisinspiratie:
by 
Mooi geschreven. Het lijkt me best pittig om tijdens zo’n ramp niet veilig thuis te zijn.
Hi Kim, niet in Nederland zijn, was best een rare gewaarwording. Tijdens de moord op Pim Fortuyn was ik op reis in – jawel Maleisie – en Singapore. In een tijd waar Wifi en mobiele telefonie nog niet bestond. Kreeg ik een telefoontje op mijn hotelkamer en snelde naar het dichtsbijzijnde internetcafé om er een Nederlandse krant te lezen. Bizar – in alle opzichten -.
Ik vloog een paar dagen na de ramp via Maleisië naar Indonesië. Hoe vaak ik wel niet gedacht heb: waarom ik wel? Waarom ben ik wel aangekomen?
Hi Jenny, een gevoel dat zich moeilijk laat omschrijven, niet?
Ik vetrok 22 juli naar Schotland. 23 juli, dag van nationale rouw. We kampeerde, ik had geen wifi of iets dergelijks en ik vond het zo erg dat ik er niet ‘bij’ kon zijn. Een dag later in de supermarkt rende ik naar de kranten en sloeg ze open. Die foto’s die ik toen zag schokte me, tranen met tuiten daar in die winkel. De rouwstoet, al de wagens, als de mensen, zo indrukwekkend, zo emotioneel. Deze week bekeek ik twee documentaires en zag ik de bewegende beelden van die dag pas echt en weer komen de tranen. Precies wat de nabestaande ook zeggen; verdrietig en mooi tegelijk.
Beste Bianca, een gebeurtenis als dit is eigenlijk al met geen pen te beschrijven, maar wanneer je het remote moet ervaren lijkt de impact wanneer je terugbent soms nog heftiger. Bedankt voor het delen van je verhaal.