En dan gaat het mis! In Thailand op de spoedeisende hulp

Als je reis op de spoedeisende hulp begint

Het regent dat het giet in Thailand. Net na het ophalen van de huurauto lijkt het overnachtingshotel onvindbaar. Op een parkeerplaats bij een benzinestation parkeren we (vriendlief, ons reismeisje en ikzelf) de wagen. Even de weg vragen. En dan gaat het mis. Dit is het verhaal van een domme pech, de Thaise spoedeisende hulp en het belang van een goede doorlopende reisverzekering.

Welkom in Thailand

Iets met de druppel die de emmer doet overlopen. Na een vlucht van Brussel via Moskou naar de Thaise hoofdstad Bangkok, volgt nog een vlucht, wacht ons nog een traject. Per binnenlandse vlucht landen na nog geen uur in Udon Thani. Hier staat onze huurauto te wachten. Onze bolide waarmee we in ruim twee weken tijd de ongerepte Isaan (Noordoost Thailand) gaan verkennen.

Hoewel alle vluchten spoedig verlopen en de huurauto direct beschikbaar is, merken we dat we moe zijn. Moe van het reizen en moe vanwege het tijdsverschil.

Weet je hoe we moeten rijden?

Vol enthousiasme start vriendlief de motor en rijdt vol goede moed de spits van Udon Thani in. Intussen dansen de ruitenwissers op de voorruit heen en weer. Een wegomlegging hier, werkzaamheden daar. Dit verloopt niet zoals we gehoopt hadden.

“Weet je waar het hotel is?” vraag ik na zo’n 20 minuten rijden. “Naast een groot winkelcentrum, ik ga er vanuit dat we dat vanzelf zien. Bovendien zal het vast wel ergens aangegeven staan.”

De middag verandert in de avond. Het word donker. Inmiddels zitten al drie kwartier in de auto. Dit schiet niet op. Bij een PTT tankstation parkeren we. En dan gaat het mis.

Van de regen in de drup

Ons reismeisje en ik grijpen deze stop meteen aan om van het toilet gebruik te maken. Intussen gaat vriendlief op zoek naar Wi-Fi om op Google maps de weg te traceren. Hij gooit de kofferbak open om het papier met het adres van het hotel te pakken.

Het volgende dat ik hoor/zie is vriendlief die met een bebloed hoofd in een plas op de parkeerplaats ligt. De klep van de kofferbak is terug naar beneden gekomen en heeft zijn hoofd geraakt.

Pleister erop. Klaar!

Van diverse kanten komen Thai aangesneld om vriendlief te hulp te schieten. Gelukkig staat hij snel terug op zijn benen en lijkt de schade beperkt. Hij is niet misselijk. Heeft geen hoofdpijn, maar wel veel bloed. “Laten we gewoon naar het hotel rijden,” oppert mijn manspersoon.

Daar denken ik en de omstanders toch anders over. De caissière van de 7Eleven heeft intussen een ambulance gebeld. Mijn gevoelens hierover zijn gemengd. Goed dat er iemand naar kijkt, maar valt wel onder onze doorlopende reisverzekering (antwoord: ja, vervoer naar een ziekenhuis is inbegrepen in onze polis)?

Gaat u maar even mee naar de spoedeisende hulp, meneer

Ook al doet hij er zelf luchtig over, is het niet iets om te bagatelliseren. De ambulancebroeder bekijkt de wond en komt tot de conclusie dat er in het ziekenhuis naar gekeken moet worden.

Met loeiende sirene naar de spoedeisende hulp

De spits in Udon Thani is nog altijd niet voorbij. Met moeite perst de ambulance tussen de vele auto’s en scooters door. De rit naar de spoedeisende hulp lijkt een eeuwigheid te duren. Voor mijn gevoel doen we er meer dan een uur over alvorens we het Bangkok Hospital bereiken.

Zonder verzekering, geen hechting

Het team van de spoedeisende hulp verwelkomt ons hartelijk, alsof we een hotel binnengaan. “Mag ik uw verzekeringsbewijs zien?” Natuurlijk mag dat! Gelukkig hebben we de polis/het pasje altijd bij ons tijdens het reizen. Een mevrouw verdwijnt met alle paperassen naar een kantoortje. Niet veel later staat ze weer voor ons. “Het is in orde,” zegt ze tegen ons en het verplegend personeel.

Een plaatselijk verdoving wordt gezet, naald en draad wordt gehaald en het hechten kan beginnen. In totaal (toch) vier hechtingen. Toch maar goed dat we besloten hebben naar het ziekenhuis te gaan. Zo’n wond was echt niet vanzelf dicht gegaan.

Eerst langs de kassa van de spoedeisende hulp

Na een paar minuten staat vriendlief met een grote witte pleister op. Pijnstillers en andere medicijnen worden voorgeschreven om de pijn te verlichten. Ook is voor de zekerheid een tetanus spuit gezet. Met een tas vol pillen en de rekening voor de ambulance en de handelingen op de spoedeisende hulp staan we bij de kassa. “U kunt dit allemaal bij uw verzekering indienen, hoor,” zegt de baliemedewerkster met een lach.

Het vervolg na het bezoek aan de spoedeisende hulp

Na een goede nachtrust staan we de volgende dag opnieuw bij de spoedeisende hulp. Gisteren raadde men aan op controle te komen. Tijdens de korte check-up wordt de wond schoongemaakt en gekeken hoe het met de patiënt gaat. Gelukkig voelt vriendlief zich prima.

De dag erna verlaten we Udon Thani, maar niet voordat we nog een keer een check hebben laten doen bij de spoedeisende hulp. De dokter is tevreden. Alleen even een afspraak maken voor het verwijderen van de hechtingen. “Maar, we staan op het punt om de stad te verlaten…”
Geen nood, de hechtingen kunnen ook in een ander ziekenhuis verwijdert worden.

Een week later staan we in gehucht in de Isaan. Het personeel kijkt zenuwachtig om zich heen, net als de patiënten. Ook hier dezelfde procedure. Eerst een check omtrent de verzekering, dan pas een behandeling.

Home sweet home

Na een super toffe reis van drie weken door Thailand, zijn we weer thuis. Wat fijn te weten dat een nabehandeling in Nederland ook vergoed wordt. Onze eigen huisarts bekijkt de wond (waar eigenlijk niets meer van te zien is) nog eens. Tevens zet ze een extra tetanus spuit. De rekeningen gaan naar de verzekering en over een paar weken wordt de laatste injectie gegeven. Niets zal meer herinneren aan dit voorval. Geen kosten, geen litteken. Eind goed al goed.