Hotel Leopold Brussels, even terug in de tijd
Au, wat is dat soms confronterend. Al struinend door Brussel, tijdens mijn tocht tussen station Brussel-Luxemburg & Brussel Centraal, stond ik ik ineens voor het pand van Hotel Leopold Brussels.
Op pad met oma
1993: Samen met oma (die toen al ouder was, dan mijn moeder nu) gaan we een weekendje met de trein naar Brussel. Ik weet het nog precies. Ik boekte het bij een reisbureau dat onderdeel uitmaakte van de NHTV (Nationale Hogeschool voor Toerisme & Verkeer). De dienstdoende stagiaire bracht de reservering, telefonisch (!) onder bij Trans. Een reisorganisatie gespecialiseerd in treinreizen die al lang niet meer bestaat. Zorgvuldig schreef zij op het boekingsformulier alle gegevens, de doorslag, kreeg ik van haar mee. Destijds het enige bewijs dat de reis voor mij vastgelegd was.
Ongeveer tien dagen voor onze trip kreeg ik van mijn moeder te horen dat het reisbureau heeft gebeld. Op de huistelefoon, mobieltjes had toen nog niemand. Terwijl ik op school zat, ontving ze het bericht dat onze tickets gereed liggen. Enthousiast fiets ik naar het kantoor en haalde de reisbescheiden op. Keurig vul ik het thuisblijvers formulier. Eenmaal thuis hang ik, zoals dat hoort, een van de kofferlabels aan mijn weekendtas. Zucht, dat waren nog eens tijden……
Chique!
Het was een geweldig weekend! En hotel Leopold Brussels, man, wat vonden we dat chique! Een kleine maar mooie kamer en een ontbijtbuffet, zo groot, met zoveel lekkers, dat je de rest van de dag bijna niets meer hoefde te eten. Vele reizen en vele hotels later, werd ik spontaan weer even blij, toen ik dit hotel, als uit het niets, weer tegenkwam. Een melancholisch gevoel maakte zich van mij meester en ik dacht terug aan de tijd toen ik op reisgebied nog vrijwel niets had meegemaakt.
Ik kon me op de frisse wintermiddag even niet precies herinneren, waar ik, bijna 20 jaar geleden, precies stond, toen oma van mij een foto maakte, voordat we weer terug naar Breda zouden reizen. Op de goede gok, poseerde ik, januari 2014, op de hoek van de straat opnieuw voor het hotel. Thuis zocht ik meteen de oude foto erbij – ahhh, jammer, niet helemaal op dezelfde plek – in gedachten was ik weer even scholier die met haar oma het grote avontuur aanging in de Belgische hoofdstad.
Met terugwerkende kracht: Oma bedankt!