Terug naar het jaar 2000, terug naar Rokytnice
Ik neem je even mee terug naar februari 2000, naar Rokytnice. Het jaar van mijn eerste wintersport vakantie (in Tsjechië).
Wintersport Rokytnice: Onze ervaring
In 2000 werkte ik als office manager van twee reisbureaus bij Kras SterVakanties. Om mijn klanten optimaal te woord te kunnen staan, vond ik dat ik zelf ook eens een sneeuw vakantie moest maken. En zo gezegd, zo gedaan. Makkelijke keuze, het ‘eigen’ Sporthotel Bohemia in Rokytnice in het Reuzengebergte in Tsjechië, daar zou het avontuur op de lange latten voor mij beginnen.
Kras sprak de volgende lovende woorden over het hotel/bestemming:
“Vanwege het grote succes zijnd e winterreizen naar het Reuzengebergte wederom in ons programma opgenomen. En terecht, want het Reuzengebergte behoort tot de mooiste streken van Tsjechië. In ons eigen hotel kunt u genieten van een fantastische betaalbare wintervakantie.”
Ik stap rond drieën ’s middags in Breda op de bus, passeer tegen half drie ’s nachts de Tsjechische grens en rond achten ’s morgens sta ik in de sneeuw.
Let’s do this
Goed, na de eerste uren de kat uit de boom te hebben gekeken, besluit ik dapper mezelf voor drie dagen skiles op te geven bij het hotel.
De les is de komende dagen gepland van 10.00 – 12.00 uur en daarna weer van 14.00 – 16.00 uur. Giechelend als een klein schoolmeisje rits ik op de kamer de reeds in Nederland gehuurde ski’s en bijbehorende schoenen uit de tassen. Stoer vind ik mezelf omdat ik a-sportief als ik ben, hier toch maar mooi even aan dit avontuur ga beginnen. Wat moet ik morgen aan, is de tweede hamvraag. Voor vertrek kocht ik op de Skibeurs in Eindhoven een ski-jack en een losse skibroek. Bij de ANWB de welbekende Human Nature fleecetrui. Sokken en handschoenen heb ik van een vriendin geleend. Hoeveel lagen doe je over elkaar heen aan. Ik wil het zeker niet te koud hebben als ik straks de piste af daal……
Zeg Rokytnice, waar zijn die lekkere skileraren?
Pavel is alles behalve een lekkere skileraar zoals ik die altijd op foto’s van vriendinnen zie, die Les Trois Vallées de Bergen trotseren. Vanuit het hotel gaan we te voet naar de babyweide. Toch te veel kleren aan, want ik zweet als een otter en kom bovendien op die rare skischoenen nauwelijks vooruit en de lange latten glijden tussen mijn handschoenen uit. Pfffff, ik heb een kop als een boei. Shit, ik ben ook nog mijn portemonnee vergeten. Hoe betaal ik nu mijn skipas, die dus blijkbaar niet inbegrepen is bij de skiles – iemand uit het hotel is zo goed de luttele kronen die de pas kost, voor te schieten.
Beginnersfoutje
Aan een sleeplift ga je hangen, daar ga je niet op zitten. Beginnersfoutje. Helaas, maakt het jochie naast mij ook een beginnersfoutje en komt ten val. Grijpt zich aan het eerste de beste object vast – ik dus – en al glijdend staan we terug waar we een kwartier eerder begonnen waren. Na deze tweede mislukte poging om de helling te geraken, volgt een derde stuntactie. De liftbediende ‘hangt’ me aan een slepertje en half hangend, half bungelend, half gillend maar totaal oververhit bereik in luttele minuten later de ‘top‘.
What goes up, must come down. Hoeveel keer kan een mens op een stuk van twee meter vallen. Ik heb geen idee, maar ontelbare keren raakt mijn snuffert de sneeuw. Net wanneer ik de slag een tikje te pakken heb, ben ik plotsklaps vergeten hoe ik moet remmen en zoef als een hazewindhond richting de lift. De enige optie: mezelf nog maar een keer in de witte poeder laten vallen. Nadere details zal ik je even besparen. ’s Middags spijbel ik en loop naar de hoger gelegen pistes om daar de kunst af te kijken. Genietend van een warme chocomelk overpeins ik wat ik met de overige twee dagen les aan zal vangen.
Au
De wekker gaat, ik kan met moeite een stap verzetten. Blauwe plekken en spierpijn zijn het resultaat van mijn capriolen van gisteren. De lange ski’s, mijn handschoenen, de stokken, ik raak er telkens mee in de knoop. Dat moet toch makkelijker kunnen. Bij het ontbijt geeft iemand me het advies om de ski’s te verruilen voor een snowboard.
Poging 2
Zitten jullie nog te wachten op details van deze wintersport poging? Laat ik het zo zeggen, als je met ski’s onder je voeten al problemen hebt met een sleeplift mee te gaan, begin dan zeker (nog) niet aan het omhoog trekken als je een board onder je voeten hebt. Hoe meer sneeuw je proeft, hoe meer je de smaak begint te waarderen 😉 Op zich zie ik er best wel cool uit, niet, als ik zo met mijn hippe snowboard posseer. Toegegeven het snowboarden ging me iets beter af dan het skiën, maar bleek na een paar uur tobben toch ook niet echt mijn ding.
Fun in the snow in Rokytnice
Gelukkig is er meer fun in the snow in Rokytnice dan alleen van een helling zoeven. Snowtubing was een van de dingen die me prima af ging. Niet zo gek, want je hoeft er bizar weinig voor te doen. Neem plaats in een band, laat uzelve naar boven slepen en stort met een rondgang via ijzige hellingen weer naar beneden. Piece of cake.
Eens maar nooit weer?
Waste of time? Naast mijn verwoede wintersport pogingen in Rokytnice bracht ik ook nog een bezoek aan de Gouden stad, Praag en ging ik op excursie naar Harrachov waar ik in een glasfabriek Boheems glas leerde slijpen. Ook maakte ik nog een tocht in een arreslee en met een klein sleetje gleed ik helling na helling naar beneden. Nee, mijn bezoek aan Tsjechië was zeker geen waste of time. Immers, ik kon mijn potentiële klanten nu uit eigen ervaring vertellen hoe het werkt met skipassen, liftjes, skimateriaal etc. Bovendien snapte ik nu ook waarom men verslaafd raakt aan wintersport. Mij persoonlijk gaat het niet zo zeer om de ski- of snowboardmomenten, maar van het wandelen in de sneeuw, de heldere frisse lucht, het gevoel van vrij zijn, daar kan ik intens van genieten. Daarom ga ik nog regelmatig op wintersport. Al ben ik na mijn bezoek aan Rokynice nimmer naar Tsjechië teruggekeerd.
En jij? Wat is/was jouw (eerste) wintersport ervaring? Ging je ook naar Rokytnice? Ik ben benieuwd naar je avonturen!