Sapa: Te voet door het Noorden van Vietnam

Sapa, in het Noorden van Vietnam, wordt dikwijls overgeslagen tijdens een reis door het land. Zonde! Ik maakte er een meerdaagse trekking en daar heb ik tot op de dag vandaag geen moment spijt van.

All aboard…

De zon is al onder gegaan. Ik sta op het station van Hanoi, wachtend op de trein. Wachtend op het avontuur dat me in Sapa te wachten staat. In de 4-persoons softsleepercoupé dump ik mijn kleine rugzak (mijn grote exemplaar heb ik in het guesthouse gelaten) op het bed. Vis mijn tandenborstel eruit. Spoel met wat La Vie water mijn gebit schoon en kruip tot mijn neus toe onder de dekens. Sapa staat er om bekend dat het een stuk kouder is dan in de rest van Vietnam, ik wist echter niet dat dat al in de trein zou beginnen.

Lao Cai

Met spierpijn in mijn lijf wordt ik wakker. Ik heb het zo koud gehad, dat ik totaal verkrampt in het bed(je) heb gelegen. Een paar Digestive koeken vormen mijn ontbijt samen met een appel die ik van de receptioniste van het hotel meekreeg voor de trip. Inmiddels nadert de trein Lao Cai, het eindpunt.

Regen!

Terwijl de mist – mist is onlosmakelijk verbonden met Sapa – plaats maakt voor regen (of is het nu andersom?) trekt een bergachtig landschap vol rijstvelden aan me voorbij, tijdens het transfer van Lao Cai naar Sapa.

Royal Hotel Sapa is voor deze nacht even mijn thuis. Voordat ik morgen aan mijn trekking begin, neemt Danny (de gids) me mee op een verkenningstocht in de omgeving van het hotel. Niet dat het echt wandelweer is, de regen klettert als een malle uit de hemel. Aangezien ik geen regenkledij bij me heb, schaf ik een Vietnamese regenponcho aan. Charming.

Hond & H’mong

“Niets kopen,” klinkt het streng uit Danny’s mond. “Nee, echt niet doen! Dan gaan ze niet meer naar school.” Sapa is het gebied van de hilltribes. Rondom het hotel hangen wat H’mong meisjes rond. Ze proberen armbanden aan de man te brengen. “Als je wat koopt, lonkt het geld (bij de meisjes en/of hun ouders) dat gaat ten kosten van hun opleiding,” voegt Danny er ernstig aan toe.

“Wat is daaaaaaaat?” klinkt het met een snik in haar stem. Kate – samen met haar vriend Nick – zijn de dag voordat ze op de trein naar Lao Cai stapten, vers uit Christchurch, Nieuw-Zeeland in Azië aangekomen. Half in (cultuur)shock deint ze op de lokale markt achteruit. “Dat is hond,” zegt Danny zonder te verblikken of te verblozen. Tsja, in de westerse wereld eten wij onze viervoeters niet op….

Klaar voor het echte werk

De volgende ochtend open ik de gordijnen. Yes! Het is droog. Perfect weer om aan de trekking te beginnen.
Het eerste stuk (ver)loopt gemakkelijk. Een verharde weg, bergafwaarts. “Hier naar links,” klinkt het uit de mond van onze gids. Voor ik er erg in heb, heb ik de bewoonde wereld achter me gelaten en ben ik omringd door bergen en rijstvelden. Wat is het hier ontzettend mooi!
Het mag dan trouwens vandaag wel droog zijn, de regen van gisteren heeft de paadjes verandert in gladde modderweggetjes.

Home sweet homestay

Een volle dag geniet ik maximaal van de fenomenale natuur waarin ik me begeef. Af toe passeren we wat spelende kinderen, knorrende varkentjes of zien een boer in zijn veld aan het werk.

Deze nacht geen hotel. Ik ben te gast bij een lokaal gezin. Veel luxe verwachtte ik niet aan het begin van de tocht. Wat schets mijn verbazing, er is een toilet (mét pot, dus geen hurker) en een douche (met koud water, dat dan weer wel). Pure luxe, zo in de the middle of nowhere.
Slecht amper heb ik mijn gastmama- en papa een hand gegeven of twee donkere kijkers richten hun blik mijn kant op. Het is het dochtertje van de homestay familie. Ze spreekt geen woord Engels, maar dat hindert niet. In no time heeft ze me tot nieuwe BFF gebombardeerd. Ik mag met haar speelgoed spelen, maar liever heeft ze nog dat ik mijn schoot beschikbaar stel, waar ze als een spinnend katje, maar al te graag opkruipt.

➡️ Lees ook: Vietnam backpacken van Noord naar Zuid

Geen hond, geen kat, het is…

Danny duikt in de keuken van onze gastfamilie en maakt een waar feestmaal klaar. Verschillende gerechten, diverse groenten en – natuurlijk, we zijn er immers door omringd – rijst. Wat voro vlees we in de kuip hebben, houdt hij graag even voor zichzelf. “Smaakt het,” grinnikt hij. “Wat proef je?” Wat ik proef, geen idee, het vlees is gemarineerd met kruiden en specerijen, het zou van alles kunnen zijn. “Kip,” zeg ik, terwijl een stemmetje in mijn achterhoofd me reeds waarschuwt dat het dat waarschijnlijk juist wel niet zal zijn. “Fout,” klinkt het triomfantelijk. “Rat, het is rat,” giert hij het uit. Oké, rat dus.

Een nieuwe dag

“Wat heb ik heerlijk geslapen,” denk ik bij mezelf, terwijl ik in mijn ogen wrijf. Op de zolder van het huis van mijn gastfamilie bracht ik de nacht onder een klamboe door, met een schattig poesje aan mijn voeten.

De zon heeft zich nog maar net laten zien als ik met – het backpackers voer bij uitstek – een bananenpannenkoek op de veranda van het huis zit. Met een gevulde maag neem ik afscheid van mijn kleine vriendin en glibber en glijd weer verder. Een wederom prachtige dag wacht op me. “Nu al?” reageer ik verbaasd wanneer Danny naar de doorgaande weg wijst naar een oude Russische leger Jeep. Het vervoermiddel dat me terug naar Sapa zal brengen. “Ik wil nog niet terug, ik wil hier blijven, ik wil nog een nacht in deze fijne omgeving doorbrengen….”

Goed om te weten als je naar Sapa gaat:

• De dames (meisjes) die je iets willen verkopen zijn niet alleen prachtig uitgedost, schattig maar bij tijd en wijle ook grappig bijdehand
• Zelfs wanneer je al aankopen gedaan hebt (of doet alsof je al iets kocht) reageren sommigen als volgt: Have two – have another one! Have one for your sister (mom, daugther etc.)
• De H’mong herken je aan de blauwe indigo kledij. Ze zijn omhangen met zilveren sieraden
• De Dai zijn met veel rode kleuren gekleed. Ze dragen op het hoofd rode hoofddoeken met een soort kwastjes eraan. Opvallend: Wenkbrauwen en een stuk van het hoofdhaar scheren de dames weg. Dat (vinden ze) is mooi
• Hou er rekening mee dat de meeste hilltribes niet graag op de foto gaan. Velen geloven (nog altijd) dat daardoor de ziel gevangen/aangetast raakt
• Degenen die wel toestemming geven, verwachten daar geld voor.

➡️ Lees ook: Halong Bay on a budget