Hua Shan is een berg (Shan betekent namelijk berg) nabij Xian. Je weet wel, die plek in China waar het Terracotta leger gevonden is. Hua Shan is niet alleen een heilige berg – er zijn er in China in totaal vijf – maar is ook nog eens een flinke jongen mijn zijn 2.155 meter. Voor Taoïstische Chinezen is het een pelgrimsoord, maar Chinese toeristen bezoeken de berg eveneens graag. Wat voor vermakelijke tafrelen zorgt.
Hua Shan, waar ligt dat dan?
In het guesthouse waar ik in Xian verblijf, informeer ik naar de mogelijkheden tot een uitstapje. Uiteraard moet ik naar het Terracotta Leger, maar ik ben op zoek naar juist iets anders. HuaShan, dat moet het worden volgens de jongen achter de receptie. “Uhm, nooit van gehoord…waar ligt dat?” vraag ik de Chinese gast met uilenbril op het puntje van zijn neus. Hij pakt er een kaart bij – de velen voor mij ook al in handen hadden, kijkende naar de vieze vlekken – en begint met zijn puntige wijsvinger over de kaart te zwieren. Even vermoed ik dat in het papier verdwijnt, zo dicht houdt hij zijn neus tegen het papier gedrukt.
“Hier! Hier ligt het,” roept hij. Alle plaatsnamen zijn in het Chinees, zo weet ik nog niets.
Zijn overredingskracht kent geen grenzen, als hij verbaal en op schrift mij niet kan overtuigen dan maar met beeld. Vergeelde foto’s in een album waar de bladzijdes los van in de kaft liggen tonen me een berg. Niet zo maar een, echt een joekel van een berg. Inderdaad, die kan ik niet zo maar aan me voorbij laten gaan, daar moet ik naar toe.
Hua Shan, hoe kom ik daar dan?
Na wat zoekwerk blijkt dat Hua Shan praktisch onmogelijk op eigen gelegenheid te bezoeken is. De dag eerder maakte ik een ritje per Suzuki Alto taxi in Xian en laten we zo zeggen, dat het stukje van pakweg zeven minuten lang genoeg was. Ik hoef niet met iemand met een doodswens een retourtje naar deze heilige berg. Dank je de koekoek.
Een mevrouw met een mislukt permanent duwt me in het restaurantje van het guesthouse een folder in mijn handen. Braaf zeg ik Xièxiè (dank je wel) maar kan niets van de informatie tot me nemen. Je begrijpt het al, alles staat er in Chinese karakters. Ik herken de berg van de foto’s die me eerder getoond zijn. Het zal wel om een tour gaan. Ik knik naar de vrouw. Die dribbelt vanuit haar luie zetel terug mijn kant op. Op een servetje schrijft ze een bedrag en een tijdstip. Ik steek mijn duim op.
Hua Shan, ik kom er an
De minibus zit al vol! “Maak plaats voor die langneuzen,” – of iets van gelijke strekking – roept een kordaat vrouwtje getooid in een rode zonneklep tegen de groep. De inzittenden splijten als de Rode Zee uiteen. Let’s go. We maken een plasstop, een commerciële stop waar de gehele bus zich een zak geneeskrachtige zwammen aan laat smeren. Een tweede plasstop volgt en een stop om de entreetickets aan te schaffen. Het zonneklep dametje is uiterst bang dat ze haar twee Westerlingen tijdens een stop kwijt raakt. Het liefst zou ze zien dat die twee in de bus blijven, maar ja, dat is nu het probleem met reizigers, die willen alles zien. De taalbarrière maakt het er voor haar niet gemakkelijker op…. Ze steekt haar linkerhand op. “Vijf, vijf, vijf,” repeteert ze naar de klok wijzend en een stuurbeweging makend. Ben niet bang, we zullen op tijd terug zijn.
Hua Shan, hoe beklim je die berg dan?
De ene voet voor de andere, lijkt simpelweg een te eenvoudig antwoord. Ik sloeg de deelnemers uit ons minibusje gade en concludeerde het volgende:
- Klimmen? Het gros neemt de kabelbaan naar boven
- Ze dragen handschoentjes – Anders krijg je vieze handen van de railing vasthouden
- Naast de handschoentjes, huurt men…. jawel. Wandelschoenen. Eerst dacht ik dat deze aan het begin van het traject te koop werden aangeboden. Nee, hoor. Ze zijn te huur. Heb je geen rugzak bij je. Die huur je ook gewoon.
- Net buiten het zicht, zit een post waar de ingeleverde schoenen gelucht en gepoest worden. De rugzakken worden gewassen. Morgen weer een dag.
- Om zichzelf te prijzen met de behaalde prestatie – ook als je de kabelbaan gebruikt hebt -, koopt men een medaille op de berg
Hua Shan, wat vond ik er van?
Jammer genoeg was mijn reisgenoot de dag van ons bezoek niet 100% fit. We smokkelden en namen eveneens de kabelbaan naar boven. Vanwege de belabberde gesteldheid van eerder genoemde kiezen we voor de gemakkelijke paden en laten de hoge pieken links liggen. Wat niet wegneemt dat – waar je ook staat – het uitzicht en de omgeving GE-WEL-DIG is.
➡️ Lees ook: Hua Shan Trail de gevaarlijkste hike ter wereld
Praktisch
- Hua Shan, ligt ongeveer 100 kilometer van Xian vandaan, perfect voor een dagtocht vanuit de stad
- Tijdens deze hilarische trip, was het de bedoeling dat de toeristen enkel aan de Noordzijde van de berg bleven
- De Zuidkant, die sinds een paar jaar veel media-aandacht genereert als zijnde de gevaarlijkste wandeling ter wereld, heb ik niet bezocht
- Je dient entree te betalen voor het Nationale Park, wil je gebruik maken van de kabelbaan, dan betaal je daar er extra voor bij
P.S. We waren aan het einde van de dag, als eersten terug bij de bus, het gros was ongeveer een kwartier te laat. De terugreis verliep heerlijk rustig. Iedereen sliep als een roosje.
Meer China:
Beijing voor beginners
Heerlijke Chinese Streekgerechten
Hoe ik Shanghai bij het ochtendgloren begroette