Eerste baan in de reiswereld | Hostess op de pendelbus

Mijn eerste baan in de reiswereld? Een heel seizoen lang op en neer naar Spanje. En I loved it!

Am I brave enough for the Costa Brava?

Amper bijgekomen van een 10-daagse zon, zee, strand busreis aan de Spaanse Costa werd ik gevraagd te komen werken op eenzelfde soort bus, waar ik net een paar dagen eerder uitgerold was. Mijn eerste baan in de reiswereld zat er aan te komen, die van hostess op de pendelbus naar Spanje.

Op een vroege maandagochtend diende ik op station Breda gereed te staan. Een uniform had ik niet, in de brief die ik ontvangen had, stond te lezen: graag een donkerblauwe rok/broek/broekrok met daarop witte blouse/shirt. Daar stond ik in mijn nieuwe outfit – alle kleren in mijn kledingkast, achtte ik niet geschikt voor de taak die me te wachten stond. De zenuwen gierden door mijn lijf en allerhande vragen maakten zich baas van mijn gedachten. Wat als ik koffie op iemand mors, wat als ik een passagier vergeet na een pauze in Frankrijk, wat als de chauffeurs niet aardig zijn, wat… wat als…. wat als? Kan ik dit wel? Help!

Koffie, thee en limonade!

Lang had ik niet om in zelfmeelij te kwijnen, daar was ie, de touringcar die de gehele zomer zo’n beetje mijn thuis zou worden. Veertig vakantiegangers en twee olijke chauffeurs gaven me mijn vuurdoop tijdens het eerste avontuur naar de Costa Brava. “Bij Luik moet je niets uitserveren, hooguit een blikje drinken, verder niets…” vertrouwt een nieuwverworven collega me op het wisselpunt in Eindhoven toe. “Voor je het weet is iedereen kletsnat, het is daar té heuvelachtig om je ronde door de bus te doen,” voegt ze er nog bezorgd aan toe. Ok, Luik, geen drank, repeteer ik als een soort mantra wanneer ik terug naar de bus loop, Luik geen drank!

Tussen Eindhoven en Maastricht loop ik direct mijn eerste blauwe plekken op, wanneer ik de bestellingen opneem in de bus. “Hahaha, we hebben er weer een hoor,” lacht de ene chauffeur naar de ander. Een combinatie van verwondering en irritatie maakt zich van mij meester en ik onderbreek het gebulder tussen de twee heren. “Wat heb jullie er weer een?” vraag ik hen. “Elk jaar is er wel een hostess die op een of andere manier haar benen bont en blauw stoot aan de hendels van de zittingen en jij behoort bij deze tot die club. Gefeliciteerd!”

Zijn we Toulouse al voorbij? Wanneer is de volgende stop? Hoe laat begint de bingo? Over hoeveel uur komen we aan? Het liefste zou ik op al deze vragen willen schreeuwen “Weet ik veel, ik doe dit ook voor het eerst, bestel gewoon een drankje en stel niet continu vragen!” Maar dat doe ik niet. Ik zoek het op, vraag het na of kom er op terug en dat werkt. Het stelt mezelf maar vooral de passagiers op hun gemak, hierdoor hangt er een relaxte sfeer in de bus. Top.

Retourtje strand

De Bingo is gespeeld, de videoband van Onboard Television wordt teruggespoeld, de laatste drankjes van vandaag zijn uitgeserveerd, het licht gaat uit en de passagiers gooien hun royal class stoelen in ligstand. Vermoeid van alle indrukken die op me af zijn gekomen tijdens deze uren aan boord van de bus, plof ik op de achterbank en val direct in slaap.

De eerste klanken schallen uit de radio, een teken dat ik mijn kleding glad moet strijken, mijn haar in bedwang moet brengen en iedereen van koffie of thee dien te voorzien, alvorens de ontbijtstop volgt. Een paar uur later lig ik in mijn bikini op het strand van Malgrat de Mar. De chauffeurs gaan naar bed, maar ik geniet liever van de zon, net als de andere meiden die deze zomer tussen Nederland en Spanje heen en weer pendelen. Tot het einde van de dag, voelt het alsof ik weer zelf op vakantie ben. Een snelle douche, een schone outfit en de terugreis kan aanvaard worden – zoals reisbrochures dat altijd zo mooi omschrijven -.

De feestsfeer bij de huiswaartskerenden goed in. “Dee, dee, na, na, na”, uit volle borst zingt de gehele bus, dé zomerhit van 1994 (weet jij nog welke dat was?). De avond verruilt voor de nacht en voordat ik er erg in heb zijn we weer in Luik – geen drank! -. Mijn eerste drie dagen zijn zo snel voorbij gegaan en zijn ook zo goed gegaan. Gelukkig maar, want vrijdag leg ik de route opnieuw af.

Bus, beach, bed, repeat, omvat goed mijn eerste baan in toerisme

De gehele zomer van 1994 bracht ik in de bus of op het strand door. Het schema: maandag vertrek uit Nederland, dinsdagochtend aankomst, dinsdag aan het eind van de dag vertrek, woensdag aankomst. Donderdag VRIJ! Vrijdagochtend vertrek uit Nederland, zaterdagochtend aankomst, zaterdag aan het eind van de dag vertrek, zondag aankomst. De zondag dook ik meestal bij aakomst direct m’n bed in. ’s Avonds deed ik dan nog iets leuks met mijn moeder of een vriendin want…Maandag, repeat! Op maandag begint het schema weer opnieuw.

Eerste baan in de reisbranche: Résumé

Mijn eerste baan in de reisbranche leidde tot een opleiding tot Tourmanager aan de NHTV, voor stage begeleidde ik reizen in Europa en thans begeleid ik soms nog wel eens een reis in Azië. Hoewel ik de eerste dag een duizend doden stierf toen ik de eerste stap in de bus zette, heb ik er zeker geen spijt van, ja te hebben gezegd tegen deze mogelijkheid. Ik had op de dinsdagen en zaterdagen een hoop lol met de andere meiden op het strand. Een enkele keer ging ik zelfs ‘even’ op en neer naar Barcelona. Ik verdiende niet slecht en had bovendien geen tijd om geld uit te geven. The summer of ’94, those were the best days of my life 😉

Wat was jouw eerste baan in de branche waar je nu werkzaam in bent (of in gestudeerd hebt). Ik ben benieuwd.

Meer Spanje

• Pintxos smullen in Baskenland. Tips voor San Sebastián en Bilbao
• Costa Dorada | Spaanse vakantieregio waar kust en cultuur samenkomen
• Fietsen in Barcelona | Huren, eten, slapen & zien