Het reisleed dat zonnebrand heet, daar gaat het dit keer over in de terugkerende rubriek over troubles on your trip. Want ook al smeer je jezelf nog zo goed in, er zijn altijd plekken waar de zon je toch weet te verrassen.
Zonnebrand? Mij overkomt dat niet!
Mijn middelbareschooldiploma vers op zak. Zo uit de schoolbanken de bus in, op weg naar de Spaanse kust.
“Smeer je goed in,” roept mijn moeder me bezorgd na, wanneer ik vol jolijt met mijn vriendin de touringcar in stap.
➡️ Lees ook: Costa Brava, hoe ik als 19-jarige genoot van zon, zee en….
Oeps, vergeten
Rijkelijk smeer ik de zonnebrand over mijn lelieblanke huid. Nog nooit eerder hebben mijn benen, buik en armen zo veel zon gezien. De klanken van mijn moeder in mijn hoofd nagalmend, knijp ik in tien dagen tijd, fles na fles leeg. Een ding echter vergeet ik.
De tweede nacht kan ik de slaap niet vatten. Een kloppende hitte maakt zich van mij meester. Ik heb geen idee waar het vandaan komt. Al woelend draai ik van de ene op de andere zij. Het lijkt alsof iemand een enorm hete koptelefoon op mijn oren heeft gezet. Niets helpt. Pas tegen de tijd dat de zon door de gordijnen piept, vallen mijn ogen dicht.
Gatsie
De vierde ochtend liggen er kleine witte snippertjes op mijn kussen. “Gatsie! Wat is dat nu weer?” Terwijl ik de vervelende jeuk aan mijn oren weg probeer te krabben, dwarrelen er opnieuw vlokjes naar beneden. Het lijkt warempel wel of het sneeuwt in Spanje.
Terwijl mijn reisgenoot het uitgiert en onverstaanbaar iets naar me roept “Je bent vergeten je hahhaha in te hahaha,” werp ik een blik in de badkamerspiegel en zie de vellen aan mijn – niet ingesmeerde – oren hangen.
Deze column schreef ik voor/verscheen eerder Reisbizz magazine