De echte reiziger kan niet zonder de Lonely Planet…
Hét boek waar reizigers niet zonder kunnen, of denken niet zonder te kunnen is onbetwist de Lonely Planet. Want hoe weet je nu waar je moet wezen in een land waar je nog nooit geweest bent en waar dikwijls slechts een geringe kans bestaat dat je iemand treft die Engels spreekt, die je van advies kan voorzien?
Lonely Planet; Hét boek
Door de één bejubeld door de ander vergruisd. Tijdens de voorbereidingen van een half jaar backpacken in Azië in 2003, vormde deze reisgidsenreeks een bron van informatie. Voorpret, bekijkend welke steden wel of niet aangedaan gaan worden en vooral jezelf verlekkeren aan de mooie foto’s op de voorzijde en binnen in het boek. Maar er ontstond ook twijfel, vooral bij het doorbladeren van LP Vietnam (6e editie – 2001).
Eén van de meest subjectieve versies ooit geschreven, waarbij veel zaken negatief worden belicht. Ook liet men in deze editie de lezer aan het woord. Deze reizigers gaven tips omtrent hoe zij op eerdere bezoeken aan het land. Hoe men opgelicht of beroofd werd. Of erger nog een bijna dood ervaring hadden door koolstofmonoxidevergiftiging vanwege een slecht werkend kacheltje in het koude hooggebergte van Sapa. Tevens liet men het niet na de mening te ventileren over bepaalde bezienswaardigheden, die juist NIET de moeite van een bezoek waard zijn.
“You know, Richard, one of these days I’m going to find one of those Lonely Planet writers and I’m going to ask him, what’s so fucking lonely about Khao San Road.” Alex Garland |The Beach
Betrouwbaarheid
Mister Lonely Planet, Tony Wheeler himself, geeft deze waarschuwing in al zijn boeken mee. Hou er rekening mee dat er enige tijd zit tussen onderzoek, schrijven, publiceren, kopen en gebruik.
“Good places go bad and bad places go bankrupt.”
Nou, dat hebben we aan de lijve ondervonden. Het jaar 2003 stond in Azië in het teken van SARS en dat had vooral in China nogal wat gevolgen voor de ‘betrouwbaarheid’ van onze reisgids. Beijing: oh, de jeugdherberg is gesloten. Hangzhou oh, alle genoemde budgetopties zijn met de grond gelijk gemaakt, in Shenyang is het door ons uitgekozen hotel onvindbaar en zo kan ik nog wel een aantal plaatsen opnoemen waar we voor verassingen kwamen te staan.
“Ik pakte Het Boek, sloeg de kaart van India op en zag op de schaalaanduiding dat de breedte van mijn pink ruwweg overeen kwam met driehonderd kilometer.” William Sutcliffe | Ben je ervaren?
Off the beaten track
Wanneer je jezelf een strak LP regime oplegt, beleef je, mijn inziens, een stuk minder, dan wanneer je de teugels af en toe eens laat vieren. In kleinere landen/plaatsen kom je steeds dezelfde mensen tegen wanneer je vast blijft houden aan de adressen die in je boek staan. Ga eens links, wanneer er rechts aangeraden wordt en overnacht in dat guesthouse dat je per toeval ontdekt, terwijl je eigenlijk onderweg was naar een adres uit de reisbijbel.
Hoe langer ik op reis ben, hoe vaker ik reis, hoe minder ik mijn reisgids nog raadpleeg. De onzekerheid die ik had tijdens de eerste weken in China in 2003, ken ik niet meer. Ik ga er vanuit dat er echt wel een bus of trein van A naar B zal vertrekken en bij aankomst is er ook altijd wel een hostel, guesthouse of hotelletje waar ik de nacht door kan brengen.
Niet één reisboek (of tegenwoordig app/website) is heilig, reis zoals jij je prettig voelt. Je ziet en beleeft meer tijdens je reis, wanneer je om je heen kijkt dan wanneer je met je neus in je travel guide (of op je smartphone/tablet) zit.
Eén reactie
Het antwoord op de eerste vraag: doordat iedereen tegenwoordig in stellen en groepen reist en door de schaal is het zeker als je geen twintig bent lastig aansluiting te vinden. In tegenstelling daarmee vind ik op afgelegen plaatsen in China altijd mensen waar ik mee optrek. Van allerlei leeftijden. En ook Chinezen.
Helemaal waar wat je over het gebruik zegt. Het is geen bijbel. Maar een kaartje en een beetje inzicht in buurten, wijken en de plaats van het busstation is vaak handig. Heel frappant zijn juist de eerdere LP’s (van Tony zelf bvb) best subjectief. En hier en daar wat cynisch en ironisch getint. Die LP’s koesterde ik. Nu er een paar (reis) generaties politiek correcte academici overheen zijn gegaan vindt ik ze zoutloos. Voor veel bestemmingen is een Bradt guide veel leuker. Al is die van Tibet weer geschreven door een anti-China activist.
Tegenwoordig koop ik over het algemeen PDF hoofdstukken die ik op de IPAD en E-reader zet.