Het is een zonnige zaterdag in september (2018) wanneer ik in het vliegtuig stap. Mijn heenvlucht duurt zo’n drie uur. De terugvlucht duurt een stuk langer. Ruim tien uur. Hoe dat kan? Ik reis in 17 dagen met de Trans Mongolië Express van Moskou naar Beijing.
Majestueus Moskou
De Russische hoofdstad trakteert me op een aangenaam herfstzonnetje. Het is bijna zonde om ondergronds te gaan. Bijna. De vele metrohaltes in deze wereldstad lijken wel paleizen. Kroonluchters, glas-in-lood ramen, pompeuze beelden en prachtige mozaïekversieringen. Bij halte ‘Ploshchad Revolyutsii’ neem ik de lange roltrappen richting daglicht. Deze brengen mij naar het hart van de stad. Het Rode Plein, het Kremlin, het graf van Lenin, het warenhuis GUM en Nationaal Historisch Museum liggen aan mijn voeten, zodra ik de metrohalte verlaat. Het icoon van de stad, de bontgekleurde Basiliuskathedraal, schittert in het zonlicht.
https://www.instagram.com/p/BngAo2tnndh/
In de aangrenzende Aleksandrovskiy sad tuinen, wordt zojuist de wacht gewisseld bij het graf van de onbekende soldaat. Oud en nieuw Moskou glijden aan me voorbij. Aan boord van de rondvaartboot op de Moskva rivier zie ik de stad vanuit een heel ander perspectief. Vanaf het water is de Christus Verlosserkathedraal moeilijk te missen. Eenmaal terug aan wal, bezoek ik het imposant grote gebedshuis.
https://www.instagram.com/p/BnhF6e6Hc_1/
De zon begint te zakken. Tijd voor diner. Ik slenter door Arbat street, waar souvenirwinkels, cafés en restaurants naar de bezoekers lonken. De dag sluit ik af hoe ik deze begonnen ben, met een metrorit. Terug naar mijn hotel, voor een voorlopige laatste nacht in een echt bed. Morgen stap ik aan boord van de Trans Mongolië Express richting Irkutsk.
https://www.instagram.com/p/BniPr2VnIuJ/
➡️ Lees ook: Moskou voor beginners
Treinleven
“Hoe laat is het?” vraagt mijn coupégenoot. Gisteren ben ik tegen de klok van 14.00 uur per trein uit Moskou vertrokken. Denderend door de nacht reed ik de ochtend tegemoet. De tijd? Dat is een goede vraag. In Moskou is het een uur later dan in Nederland. In de trein hanteert men Moskou-tijd, maar op de perrons geldt de lokale tijd. Gedurende de komende dag passeren we verschillende tijdzones. Tijd wordt een relatief begrip. In de trein eet je wanneer je trek hebt en ga je slapen als het donker wordt.
De provodnitsa (wagonbeheerster) wenkt me en toont op de dienstregeling in het gangpad dat de trein over een kwartier ongeveer een half uur halt houdt. Even wat frisse lucht inademen, de benen strekken en iets lekkers kopen op het perron.
https://www.instagram.com/p/Bnlz8NAng4q/
Overdag klets ik met mijn coupégenoten, speel een potje UNO met andere reizigers in het restauratierijtuig en laat Olga (de uitbaatster van het rijdende restaurant) met op verschillende momenten van de dag wat te eten voor zetten.
Zo goed en zo kwaad als het gaat fris ik me aan het begin en einde van de dag op in de kleine toiletruimte, want douchen, dat kan pas weer als we in Irkutsk aankomen.
Irkutsk en het Baikalmeer
De dagen in de trein vliegen voorbij. Ineens is het vrijdag, tijd om de trein (tijdelijk) te verlaten. Ik ruil de ene Olga in voor de andere. Deze Olga neemt me bij aankomst in de stad mee naar historische kerken, de oevers van de Angara rivier en prachtige oude houten huizen.
https://www.instagram.com/p/BntSlDBhZCq/
De zaterdag is een dag die bol staat van superlatieven. Vanuit Irkutsk rijd ik naar Listvianka, de dichtstbijzijnde plek aan het weidse Baikalmeer, het diepste meer en het grootste zoetwaterreservoir ter wereld. Voor een pracht van een uitzicht neem ik de kabelbaan naar de hoogste top in de omgeving. Adembenemend mooi! Aan boord van een vissersboot spot ik zelfs het koppie van een nerpa (baikalrob – zeehond). In deze omgeving staat er vanzelfsprekend vis op de lunchkaart. Ik kan je verklappen de omul vis – die enkel in het Baikalmeer leeft – smaakt voortreffelijk.
https://www.instagram.com/p/Bnv82UsHmfj/
➡️ Lees ook: Irkutsk verkennen met Natalya
Op naar Mongolië
Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Op de vroege zondagochtend stap ik opnieuw aan boord van de trein. Douanebeambten komen in grensplaats Naushki mijn coupé binnen en zetten een stempel op het visum in mijn paspoort. Dag Rusland, ik reis door naar Mongolië.
https://www.instagram.com/p/Bnx0v2OnkSE/
Tips voor de Trans Mongolië Express van Moskou naar Beijing
Een reis per Trans Mongolië Express van Moskou naar Beijing is een ervaring die je niet snel vergeet. Toch is een dergelijke reis niet voor iedereen geschikt. Een paar dingen om rekening mee te houden:
Coupé
De meeste passagiers reizen tweede klasse, dit houdt in dat je met 4 personen in een coupé reist. Tegen een meerprijs is het mogelijk met tweeën in een coupé te reizen. In de meeste treinen koop je hier echter enkel privacy mee, geen extra luxe.
De vierpersoonscoupés kennen twee beneden bedden alsmede twee bovenbedden. Doorgaans kan er geen garantie worden gegeven dat je op een beneden bed slaapt. Ben je niet zo soepel (meer) bedenk dan of je niet beter voor een tweepersoonscoupé kunt gaan, dan heb je gegarandeerd altijd twee ‘lower beds’.
Douche
Wie grote waarde hecht aan dagelijks douchen komt tijdens een reis met de Trans Mongolië Express bedrogen uit. Het leven aan boord is primitief. Vergelijk het een beetje met kamperen. Je hebt een slaapplaats, je kunt jezelf opfrissen en er is een gelegenheid tot eten. Daar heb je direct ook alles mee gezegd. Zelfs in de tweepersoonscoupes is een douche vrijwel nimmer aanwezig. Wanneer in het rijtuig al een douchecabine aanwezig is, houden de provodnitsas (wagondames) deze dikwijls voor zichzelf en sta je permanent voor een gesloten deur.
In ieder rijtuig is aan beide zijden een toilet annex wasruimte. In de aanwezige wasbak kan je jezelf opfrissen, je tanden poetsen en je haar fatsoeneren. Haren wassen dat lukt echt niet. Daarmee moet je wachten tot je in het volgende hotel aankomt. De dappere mannen onder ons trachten een scheermes over de kin te halen, maar in een schuddende trein is het beter de baard een paar dagen te laten staan.
Maaltijden
Het restauratierijtuig is het het kloppend hart van de trein. Hier worden vriendschappen gesloten, uren gekaart en magen – tegen schappelijke prijzen – gevuld. Dat niet altijd alles op de kaart voorradig is, hoort bij de charme dit type reis.