Mijn eerste keer Bangkok
Mijn eerste keer Bangkok zal ik niet zo snel vergeten:
“Bangkok is een heksenketel. Wat een enorme stad. Veel verkeer, lawaai, hitte, smog ongeregelde toestanden. Dure kantoorgebouwen naast open pijpleidingen. Toeristen en monniken, tempels en hoteltorens. Alles door elkaar heen. En dan het als maar razende verkeer, waarin iedereen lijkt te doen, wat hem of haar het beste uitkomt.” – dagboekfragment n.a.v. mijn eerste Thailand reis in 1999.
Met MartinAir naar Bangkok
November 1999. MartinAir was nog een Neerlands trots in de Nederlandse luchtvaart. Nee, het was niet mijn eerste keer vliegen, maar wel mijn eerste reis naar Azië.
Gate G05 | Boarding time 10.30 | Seat 42A prijkt er op de boardingcard voor de MP0549 naar Bangkok.
“Prepare for landing,” spreekt de captain het personeel toe. “Prepare for landing(?)”.
“We hangen ergens boven het Midden Oosten, Thailand ligt toch echt een stuk verder,” piep ik tegen mijn moeder die met me meereist. Abu Dhabi it is.
Een tankstop, een transitpas en mijn eerste voetstappen in de Verenigde Arabische Emiraten duren samen welgeteld anderhalf uur. Thailand, vrees niet, we komen er aan, heus.
Welkom in Bangkok
Kleine man, grote bril met de welbekende vriendelijke Thaise glimlach, zijn naam Suria, onze host voor de komende dagen in de hoofdstad van Thailand.
07.20 uur. Transfer van de luchthaven naar het hotel.
Met mijn neus tegen de ruit van het transferbusje gedrukt kijk ik mijn ogen uit. Een moeder met twee kleuters voor haar én een kind van een jaar of zeven achter haar op de motor, het geroeste mandje van voertuig volgepropt met tasjes gevuld met vrolijk gekleurde vruchten die nimmer eerder zag.
Wegen lopen over elkaar en onder elkaar door. Taxi’s laten op de meest onmogelijke plekken passagiers instappen, bovendien hebben tuktuk-bestuurders onbetwist een doodswens. Onder een van de elevated roads bakt een omaatje in de uitlaatgassen onverstoord voor passanten scherp gekruide noodles.
Voor de 7-Eleven mini supermarktjes zitten Thai op rode gammele plastic krukjes en lurken aan een drankje uit een boterhammenzakje. Megagebouwen domineren de horizon, terwijl er af en toe een gouden puntje van een tempeldak tussen de betonnen kolossen uitsteekt. Man, wat komt er allemaal op me af. Is dit wat ze bedoelen met een cultuurshock of heb ik gewoon een jetlag?
Uitvalsbasis New Petchburi Road
08.30 uur Amari Atrium Hotel Bangkok (thans AVANI Atrium Bangkok)
“Pffff, o.k.,” denk ik bij mezelf, “dit is dus Bangkok. Vind ik dit leuk?” Een plof op het bed, een dutje en een frisse douche verder ben ik er klaar voor om mezelf in de hectiek te storten.
Petchburi is niet zo bekend als andere districten in Bangkok en heeft hierdoor een meer authentieke sfeer, tref je er meer locals en zijn de prijzen gunstiger ten opzichte van de meer toeristische delen van de stad. Skytrain of Metro komen niet vlakbij het hotel, taxi’s en bussen rijden er genoeg.
Leermoment 1
Een verlegen schoolverlater bemant de Touristdesk. Leermoment 1: De Thai (en vrijwel elke inwoner in Azië) zakt liever ter plaatse in een oneindige diepe put dan toe te geven dat ze het antwoord op de door jou gestelde vraag niet weten. De verlegen twintiger is hierop geen uitzondering. Zijn Engels is zo zo. Ik betrap mezelf erop dat ik steenkolen Engels ga praten in de hoop de communicatie te optimaliseren. Zijn meerdere komt de steeds nerveuzer wordende medewerker uit zijn lijden verlossen. Niet dat ik hier nu heel veel wijzer van word. Uiteindelijk verlaat ik de airconditioning verkoelde lobby en loop de zinderende hitte van de stad tegemoet. In mijn hand een briefje met een busnummer, de bus die me naar het ‘centrum‘ moet brengen, naar de Grand Palace.
Nog een leermoment
Naast het hotel staat een vogelhuisje. Een van de ranke, in smetteloos uniform gestoken, receptionistes sloft op haar afgesleten hakjes naar het huisje. Steekt een paar wierookstokjes aan en vouwt haar handen tegen elkaar en tilt ze op tot borsthoogte. Lichtjes buigt haar hoofd, waardoor haar lok het rechteroog bedekt. Leermoment nummer 2: dit is géén vogelhuisje maar een (huis)altaar waar je je tot Boeddha wendt.
Het laatste leermoment van vandaag
De geur van een stapel rottende ratten komt me tegemoet, wanneer ik onder de bloedhete zon de overkant van de straat probeer te bereiken. “Man, wat een stank!” Leermoment 3: Ik zal niet zeggen dat je in Bangkok nergens composterend afval tegenkomt, maar in dit geval was een onschuldig stuk fruit. Een gerimpelde vrouw met een gebloemde schort tilt een kapmes hoog boven haar grijze haren. In een handbeweging slaat ze een stekelige vrucht in tweeën. Mijn kennismaking met de doerian.
Een putdeksel ontbreekt net als een zebrapad. Tussen scooters, toeterende taxi’s en crossende tuktuks door, baan ik me een weg naar de andere zijde van New Petchburi Road, naar de bushalte.
Lokaal vervoer: een goed idee tijdens je eerste keer Bangkok?
In de propvolle bus, loopt een meisje met een rol met kleingeld en ‘postzegels’ (de buskaartjes lijken eerder op postzegels of mini bingokaarten, dan een geldig vervoersbewijs) als een majorette met haar baton te zwaaien. De buschauffeur zwaait voortdurend met zijn armen, zodoende zijn tieren op de medeweggebruikers kracht bij te zetten. Wanneer het hem allemaal te langzaam gaat op de weg, rijdt hij gewoon een stuk tegen het verkeer in. Stoppen is een begrip dat in geen enkele taal in de goede man zijn woordenboek voorkomt. Vaart minderen, hooguit. Instappen of de bus verlaten, het lijkt wel een circusact.
Waar is de/het Grand Palace?
Ergens op Ratchadamnoen Road, ter hoogte van het Democracy Monument verlaten mams en ik met gevaar voor eigen leven met een sprong richting de stoeprand de bus. Het groene monster op wielen pruttelt verder terwijl een Thaise heer zijn aktetas naar binnen zwaait en er zelf nog net achteraan weet te springen. We hebben echt geen enkel benul waar we zijn. Wat we wel weten, is dat we in ieder geval niet bij de Grand Palace zijn – die, maar dat wisten we toen niet, op een tien minuten afstand ligt -.
We bezoeken een tempelcomplex – waarvan ik tot op heden niet weet, welke het geweest is – slaan een zijstraatje in een belanden op een avondmarktje. Tienermeiden in schooluniform schuifelen langs stalletjes vol met etuis en tassen met daarop Winnie the Pooh, Sesame Street en Hello Kitty. Bij de baldadige jongens hangt het overhemd en de nette pantalon van het uniform als een haverzak om de iele nog net niet volgroeide lichaampjes. Ze gluren naar de meiden en eten sprinkhanen op een stokje en andere gefrituurde insecten.
Als de avond valt
De zon zakt, de temperatuur wordt iets dragelijker – of misschien wennen we inmiddels al aan de hitte – ik merk dat we moe beginnen te worden. Ondanks de powernap in het hotel, is het een lange dag geweest. De lokale keuken laten we nog even voor wat het is. Good old Mc Donalds is nooit ver weg voor de vermoeide toerist. Mama tracht er nog enigszins een Thaise draai aan te geven en bestelt een Thai-burger. Ik knabbel mijn frietjes weg met chilisaus.
“Wauw, wat een overweldigende stad,” mijmer ik, terwijl we met de bus terug tuffen naar het hotel. Morgen weer een dag!
Reisde jij al eens naar Thailand? Hoe ervoer jij je eerste keer Bangkok?
Meer Thailand:
Bangkok voor beginners
14 dingen die je absoluut móet weten voordat je naar Thailand gaat!
Trap niet in de deze oplichterstrucs