Backpacken in de Filipijnen | Tops & flops op Luzon & Boracay

Backpacken in de Filipijnen, top of flop?

Backpacken in de Filipijnen, het leek zo’n goed idee. De Filipijnen, het klinkt misschien raar uit de mond van een Asiaholic, maar ik en deze archipel hebben elkaar niet in het hart gesloten. In ruim drie weken tijd reisde ik kris kras over het hoofdeiland Luzon en vloog naar het toch echt wel idyllische Borcay (maar helaas, niet toen ik er vertoefde). Ga met me mee en oordeel zelf, misschien ligt het gewoon aan mij…..

Backpacken in de Filipijnen: Een valse start

“Rennen, vlug, vlug, opschieten!”, hijgt reismaatje tegen me bij aankomst op de immens grote Suvarnabhumi Airport in Bangkok. We rennen onze benen uit ons lijf. “Hopelijk halen we toch nog de vlucht naar Manila”, puf ik met een rood hoofd. Door een vertraging van het toestel bij vertrek uit Amsterdam, dreigen we nu onze connectie naar de Filipijnen te missen. Met een Thaise glimlach, wenkt aan de gate, ons een stewardess. “Oh, there you are, please get on board, we have to leave NOW”. Bezweet, ploffen we in onze stoelen neer, gelukkig hebben we ruim drie uur om bij te komen.

Na een vlucht vol turbulentie, volgt de aankomst op Ninoy Aquino International Airport. Onze reis kan beginnen. Paspoortcontrole, zo gebeurd, op naar de bagageband. Wachten, wachten, wachten. Die ene trolley zonder handvat is nu al zeker 3 maal voorbij gekomen, maar van onze bagage, geen enkel spoor. “Your luggage, lost?” zegt een man, met slechts een paar tanden in zijn mond en een smoezelig overhemd. “Report, over there”, gebaart hij, richting de uitgang van de luchthaven. We vullen een zogenaamd Property Irregularity Report in en hopen er maar het beste van.

Moe van de lange reis, laten we ons, naar een guesthouse in de wijk Malate brengen. Geen warm water, geen airco. Voordat ik het licht uit doe, zie nog net een kakkerlak wegschieten. Het belooft een lange nacht te gaan worden………
Bovenstaande inleiding schreef ik in 2012 n.a.v. een schrijfcursus

Meer ongemak bij aankomst

No money

Wat ik in bovenstaande inleiding nog niet gemeld had….. Manila kampt bij aankomst met een pinstoring. We proberen zeker zes ATM’s, maar peso’s, ho maar, grrrr. Tegen een woekerkoers wisselen we op de luchthaven onze Euro’s en kunnen zo net een taxi naar het guesthouse betalen. “U wilt hier overnachten?” vraagt de receptionist van het Malate Pensionne. “Uhm, ja dat is wel de bedoeling…..”, stamelen we, “maar…. we kunnen de overnachting (nu) niet betalen”, voeg ik er aan toe. De vrouw hoort het verhaal van de vermiste bagage en het pin-debacle aan. Met enige twijfel op haar gezicht, zucht ze en overhandigt me de sleutel.

Backpacken in de Filipijnen: Eerste stop: Manila

In de hoofdstad van de Filipijnen, op het hoofdeiland Luzon, brengen we ’s middags, nadat de rugzakken zijn gearriveerd door met sightseeing. De belangrijkste trekpleister die de stad rijk is, is de de oude ommuurde stad Intramuros. Binnen de muren werpen we een blik op het Fort Santiago, Casa Manila, de San Agustin kerk en tenslotte de imposante kathedraal. In het Rizal Park ontsnappen we even aan de hectiek van de stad. De toeterende Jeepney’s, bedelende kinderen, blaffende honden en stinkende bergen afval, achter ons latend. Een fijne rustige plek in de stad.

Malate

De eerste volledige dag benutten we om de wijk Malate, waar ons guesthouse staat, nader te ontdekken. Wanneer je de achtbaansweg, een van de hoofdwegen van de regio, even wegdenkt, is de Roxas Boulevard niet onaardig om te flaneren. We duiken een shoppingmall in en eten een broodje worst bij Jollibee, hét Filipijnse antwoord op McDonalds. Met meer dan 500 filialen in het land, stuit je altijd wel ergens op deze jolige bij.

Het over the top Coconut Palace was een ideetje van Imelda Marcos. De weduwe van de voormalige president en zelf ook politiek actief figuur. Alom bekend vanwege haar groot-groter-grootst en meer-nog meer-drang (haar schoentic bijvoorbeeld), zette in de jaren zeventig het paleis neer. Aan actrice Brooke Shields de dubieuze taak eer had het gebouw in te wijden….. Thans is het deels geopend voor het publiek.

Corregidor

Aan begin van WOII speelde het eiland Corregidor, op 48 kilometer uit de kust van Manila, een belangrijke rol bij de verdediging tegen de Japanners. Generaal Douglas MacArthur Tijdens gebruikte het eiland als locatie van het geallieerde hoofdkwartier. Hij koos voor het eiland vanwege de strategische ligging en het rotsachtige landschap. Het mocht niet helemaal baten, aangezien op 6 mei 1942, na de slag om Corregidor, zowel de Amerikaanse als de Filipijnse troepen werden zichzelf over te geven aan de Japanners.

Reismaatje is enigszins een history buff en oppert het eiland, dat nu als historisch monument dient, te bezoeken. We boeken een excursie naar het eiland bij een boekingskantoortje, nabij de jachthaven aan het einde van de Roxas Boulevard.

De barakken waar een slordige 2.000 man sliep, de Spaanse Vuurtoren, kanonnen, houwitsers, mortieren en raketwapens, overal op het eiland liggen herinneringen aan de Tweede Wereldoorlog. Kapot geschoten gebouwen, herdenkingsmonumenten en standbeelden houden de herinnering levend. Trap trouwens niet in de tourist trap die Sound & Light heet die in de Malinta Tunnel te zien is. Een woord: CRAP.

In dit geheime gangencomplex dat reeds tijdens de jaren ’20 aangelegd is, huisde het hoofdkwartier van MacArthur, alsmede een hospitaal. De ‘show’ dient apart van de tour betaald te worden en is niet meer dan een paar lichten die aan een uit gaan met wat – op een krakerige tape afgespeelde – geluiden van een vuurgevecht.

Backpacken in de Filipijnen: Nachtbus naar Banaue

Spoiler Alert: het feit dat Roadrunner op de bus staat geschilderd doet het voertuig niet harder rijden!

Na een koude nacht, in een oncomfortabele bus, rollen we met bevroren tenen bij het gloren van de ochtend de bus uit. Checken in bij het Banaue View Inn en charteren een tricycle richting de rijstterassen van Batad.

Batad, wat ben je prachtig

De rit er naar toe is achteraf gezien hilarisch. Op het moment zelf keek ik erg bedenkelijk hoe een bijna 2 meter lange gast en een stevige dame uit Nederland zich in een krappe tricycle dienden te wurmen. Echter, zoals dikwijls op reis, is de ellende de moeite meer dan waard, want de rijstterassen van Batad zijn werkelijk waar, PRACH-TIG!

➡ Lees hier het sfeerartikel dat ik over deze prachtige omgeving voor Reisbijbel schreef
➡ Weet je wat ook tof is? Een trekking naar de top van Mount Pulag. Jacomijn deed het. “Een geweldige uitdaging.”

On the road again….

Met spierpijn in de kuiten, sla ik op een (te) vroeg tijdstip van de dag de wekker uit. Een hele dag in de bus, brengt ons van Banaue naar Baguio. Toeristisch gezien niet zo’n hele interessante stad. Het plan is om naar Vigan te reizen, maar er is geen directe verbinding tussen Banaue en deze stad, derhalve krijgt Baguio de eer ons een nachtje als gast te hebben.

Over het hok  in Benguet Pine Tourist Inn zal ik niet te veel uitwijden. Laat ik het zo zeggen; er staat een bed. En dat was het eigenlijk ook wel. Geen warm – en ook – geen stromend water. Een ton met water, that’s it.

Verder naar Vigan

Vijf uur hobbelen in de bus en Vigan, de best bewaarde Spaanse koloniale stad van de Filipijnen en zelfs van heel Azië, is bereikt. Na wat spartaanse nachten, verwennen we onszelf door een hotel met zwembad te kiezen, het El Juliana Hotel. Bummer! Ten eerste dient er betaald te worden voor een plons, ja ook als je gast bent. Ten tweede; geen idee wanneer het water voor het laatst schoongemaakt is, maar in dit water steek ik mijn kleine nog niet…

Backpacken in de Filipijnen: Vigan in vogelvlucht

El Juliana en haar crapy zwembad, laten we even voor wat het is. Tijd om de omgeving en de pittoreske straatjes, waarover de Lonely Planet spreekt, te bekijken. Benieuwd hoe het bezoek aan Vigan verliep? Ik schreef er eerder hier op mijn reisblog OmniTraveler al een artikel over met de naam; een vluchtig bezoek aan Vigan.

Terug waar we vandaan kwamen. Hallo Manila!

De busrit terug naar de hoofdstad neemt ruim 10 uur in beslag. Gebrek aan inspiratie en zucht naar gemak, noemen we het Malate Pensionne opnieuw ons tijdelijke thuis. Niet geheel wetend wat te doen met onze overige tijd op Luzon, lassen we een dagje shoppen in.

Dagtrips vanuit de hoofdstad

Om zo min mogelijk tijd door te brengen in smogcity plannen we twee dagtochten op het hoofdeiland Luzon. Een trip naar de Taal Vulkaan en een uitstapje naar de Pagsanjan Falls.

Waar is het busstation?

Een hek met een groot braakliggend terrein, vol vuilnis en hapgrage viervoeters. Dat is wat rest van het busstation waar de bus naar de Taal Vulkaan dient te vertrekken….

Tagatay, Talisay en een overprijsde jeepneytocht verder bereiken we de rand van het kratermeer van de vulkaan. Misschien staan we aan de verkeerde kant (?). Hoezo? Het uitzicht is prachtig, de oevers daarentegen zijn tot zeker een meter uit de kant bezaaid met oude jerrycans, lege plastic verpakkingen, oude bakjes en lege Pop cola en Sparkle frisdrank flesjes. Gedesillusioneerd lopen we stuk langs het water en besluiten en boottocht van ons voorgenomen programma te schrappen en terug naar Manila te gaan…., gelukkig hebben we de foto’s nog.

Net als in de film

Wat hebben de films Deer Hunter en Apocalypse met elkaar gemeen? Voor beiden werd gefilm in de omgeving van de Pagsanjan watervallen. Pakweg 100 km van Manila slingert zo’n 8 kilometer lang de rivier zich door een relatief ongerept natuurgebied. Na tientallen stroomversnellingen bereik je de een meertje waar met bulderende kracht het water metershoog naar beneden stort.

Vanwege het feit dat we voortdurend als een wandelende pinautomaat door de locals worden gezien, zijn we inmiddels aan gewend geraakt. De bootmannetjes op de gelijknamige rivier zijn echter King of scam. Te hoge huurprijzen voor boot alsmede reddingsvest. Extra ‘entrancefees’ duiken als vliegende vissen op uit het water. Afleidingsmanoeuvres steeds paraat.

Voorbeeld: Een knal van een bord waarschuwt passagiers voor oplichters. Onze man in de houten kano, roept ineens dat hij op rechts een aap ziet, zodat onze aandacht zeker niet naar de waarschuwing links gaat…. Mocht je het jezelf afvragen. Ja, voor het tochtje op het bamboevlot richting de grote waterval dient extra betaald te worden.

Boracay Island: Een van de mooiste stranden ter wereld

De stranden van Boracay behoren tot de mooiste ter wereld. White Beach een heerlijke hangout waar de tropische zon aangenaam aanvoelt daar het immer aanwezige verkoelende zeebriesje. Barretjes, restaurantjes en een keur aan watersportmogelijkheden. Klinkt goed, niet waar…..?

Nee, het is nog lang geen tyfoonseizoen in de Filipijnen, wat niet weg neemt dat we ons gehele verblijf in Casa Fiesta veel, heel veel tijd op onze kamer doorbrengen. De regen komt met BAK-KEN uit de hemel gekletterd. Op de spaarzame momenten dat het droog is, lopen we langs de zee. In het kwartier dat de zon achter de wolken vandaan komt, verbranden we. Volgens de eigenaresse van het pensionnetje is niet alleen op de eilanden slecht weer, ook op Luzon is het om te huilen.

Het plan om te eiland hoppen en Palawan en/of Cebu moeten we laten gaan. Diverse vluchten zijn vanwege de aanhoudende sterke wind geannuleerd en op droog weer hoeven op de overige bestemmingen niet te hopen. Zucht. Nimmer keek ik zoveel aflevering van South Park en Friends…

Last stop: Quiapo Manila

Na zeven zeiknatte dagen, zijn we terug op Luzon en spenderen we nog 1 nacht, jawel in het Malate Pensionne, in Manilla. In een overvolle metro leggen we het traject naar de Quiapo af, waar we de bombastische Quiapo kerk bezoeken.

De volgende dag naar de luchthaven, halen we enigszins opgelucht adem. Het zit er op. Een reis met hoogtepunten, maar vooral dieptepunten. Nimmer heb ik de drang naar huis te gaan wanneer ik reis. De tijd op Luzon en Boracay is genoeg geweest, ik ben dit keer blij dat het tijd is. Tijd om de Filipijnen achter me te laten. Reismaatje en ik besluiten, ondanks dat we het samen tot een hilarische, legendarische reis hebben gemaakt, dat we voorlopig even niet terugkeren naar de Filipijnen.

Tops tijdens backpacken in de Filipijnen

• Met stip Batad & Banaue
• De natuur rondom de Pagsanjan Falls

Flops tijdens het backpacken in de Filipijnen

• Het continu (het gevoel hebben) opgelicht worden
• Het weer
• De infrastructuur

Heb ik na deze 3,5 week nou echt zo’n verkeerd beeld gekregen van de Filipijnen? Ik ben vastbesloten het land nogeens een tweede kans te geven, want een groot deel hadden we simpelweg pech. 

Lees ook

• 7 x Natuurwonderen in de Filipijnen. Allen even prachtig!