Een rit met een wat? Met een marshrutka!
Daar staan we dan op zo’n 65 meter boven de stad, de gure wind blaast zich een weg door onze luchtige zomerkleding, brrrr. Boven op de Vorobjovy Gory (Воробьёвы горы) en ondanks de naam, zie ik geen een rondvliegen. Een mus bedoel ik dan, aangezien de vertaling: Mussenheuvels luidt. Vol goede moed zijn we deze ochtend vertrokken vauit ons Oostblok hotel naar de metro. Zakformaat reisgids Marco Polo geeft aan: “voor een spectaculair uitzicht over de stad, brengt u een bezoek aan de Mussenheuvels.”
Wat Marco er even vergeten was bij te vertellen is het feit dat de metro halte toch best een eindje van het daadwerkelijke uitzichtspunt verwijdert is. Aan de voet van de Staatsuniversiteit van Moskou voelen we ons klein en nietig. Een kolos van36 verdiepingen, compleet met hamer en sikkel, kijkt op ons neer. Het complex ligt er, wegens vakantie, stil en verlaten bij. Niets wijst er momenteel op dat er normaliter een club van 4.000 docenten, ruim 30.000 studenten elke dag een beetje slimmer proberen te maken.
Hoe komen we hier weg?
.
De koude wind giert langs onze oorlellen, na een fikse wandeling arriveren we bij het uizichtspunt. “Oesjanka, oesjanka (ушанка),” roept een Russische souvenierverkoper. Hij reikt ons een van zijn typische Russische warme mutsen aan en zet er zelf ook een op zijn hoofd. Het begint zachtjes te regenen, de verleiding om een heerlijk warm hoofddeksel te kopen, wordt hierdoor alleen maar groter. Nee, we kopen geen muts, we zijn pas 2 dagen van huis en hebben nog een half jaar te gaan, in warme oorden, daar past geen (nep) bontmuts bij.
Eerlijk toegegeven, Marco Polo heeft gelijk, het uitzicht is prachtig. Het Olympisch Stadion Loezjniki (Олимпийский комплекс) domineert de skyline. Kleine spetters veranderen in grotere druppels. Tijd om weer richting de stad te gaan. Zin om het hele eind terug naar de metro te lopen hebben we niet, de trolleybus laat nog een tijdje op zich wachten, wat nu?
Doe als de Moskovieten
Uit het niets stopt er een minibusje, dat nodig eens een keer door de wasstraat mag, voor ons neus. Achter de voorruit zit een verfrommeld bordje met daarop Киевская. Dit zijn van die momenten dat ik heel graag zou willen dat ik Russisch kan lezen (en spreken). Het voertuig voor ons is een Marshrutka, een soort onofficiële vorm van openbaar vervoer, je kunt het zien als een openbare taxi. “Kiyevskaya,” roept de chauffeur nors. Dat zal wel de metrohalte zijn, waar hij naar toe gaat, bedenk ik me. Als echte Moskovieten stappen we in het busje. De man heeft al wel door dat ‘njet Russki’ spreken en schrijft op een oud boodschappenlijstje het tarief van de rit op. Het briefje gaat van hand tot hand door het vehicle zodat ik, op de achterbank, weet hoeveel Roebel ik uit mijn portomonee moet trekken. De ritprijs is R10 per persoon. Voor het gemak heb ik, natuurlijk, alleen maar een briefje van R50 bij de hand. Ook het geld gaat via verschillende passagiers richting de chauffeur, die na wat gerommel, tussen het sturen door, via de medereizigers mij het wisselgeld bezorgd.
Dit is weer eens andere manier om Moskou te ervaren…… Heb jij wel eens met een Marshrutka door Moskou gereden?
Lees ook:
Wie wil er Gagarin zien?