“Niemand, gaat naar Mokpo.” “We waren er een paar dagen terug.” “Onmogelijk, niemand gaat naar Mokpo.” De serveerster is onvermurwbaar en tegelijkertijd ook wel erg nieuwsgierig hoe twee westerlingen er in hemelsnaam bijkomen Mokpo te bezoeken.
➡ Zelfs reisgidsen gigant Lonely Planet maakt maar weinig woorden vuil aan deze stad
‘Daar gaat niemand heen’
Havenstad, vishaven, het einde van de trainrails, de snelweg houdt hier op, verder Zuid-Korea intrekken is onmogelijk. Je valt simpelweg in de Gele Zee. “Zijn jullie naar Jeju Island geweest?” vraagt de serveerster, terwijl ze op de tafel naast ons twee dampende borden neerzet. Nee, we gebruikten Mokpo niet om de boot naar Jeju te pakken. Het nationaal maritiem museum en ook het plaatselijke geschiedenis museum, waren geen reden naar deze Koreaanse stad te trekken.
Oost naar West
Vanuit de andere enorme (vis)haven Busan aan de in het Zuidoosten van Zuid-Korea, bussen vriendlief en ik onszelf een weg naar Mokpo. In de bus naar Gwangju en direct door naar onze Zuidwestelijke bestemming. Tegen het einde van de dag arriveren we. In een motel met de internationale naam LA, checken we in, op steenworp afstand van het busstation. Altijd handig. Knorrende magen, zijn de oorzaak dat we in no-time terug op straat staan. Valt hier ergens iets te eten, behalve een schaal Bibimbap?
Napoli
Eenvoudige eetstalletjes met plastic krukjes. Heerlijke geuren en vriendelijke verkopers die ons wenken binnen te komen. Hoe lekker Koreaans eten ook is, vandaag wil ik in een ‘normaal’ restaurant eten. Lotteria – het Koreaanse antwoord op McDonald – laten we derhalve ook links liggen. De avond valt, de straatlantaarns schijnen op mijn blote voeten in mijn slippers. “Is het nog ver,” vraag ik vriendlief, die ogenschijnlijk een doel voor ogen heeft. “Het is niet ver meer.” “Hoe weet jij dat nu, jij was hier toch ook nog nooit?” denk ik bij mezelf. “Daar, gaan we naar binnen,” klinkt het vastberaden.
“Anyong haseo.” Met de deurklink nog in mijn handen, snelt het personeel van restaurant Napoli – what’s in a name – ons tegemoet. Er vanuit gaande dat Koreaans onze moerstaal is, kwebbelt de serveerster er vrolijk op los. Wanneer onze blikken boekdelen spreken, valt haar kwartje, of moet ik Won zeggen. ‘Doe maar wat’ gebaar ik, hopend op een goede afloop. Intussen hangen we onderuit gezakt op gebloemde bankstellen en nippen van het water, dat direct voor ons ingeschonken is. Het uitzicht en de zonsondergang zijn fantastisch. Voor de rest heb ik het idee in een aflevering van Falty Towers te zitten. De ambiance, een soort herensociëteit met een jaren ’70 uitstraling, het overijverige personeel, het menu, een vreemdsoortige combinatie van Koreaans meet Westers werken een beetje op mijn lachspieren.
Het mooiste Nationaal Park van Zuid-Korea
“Goed, jullie aten ergens? Daar hoef je nog altijd niet voor naar Mokpo!” De reden van ons bezoek aan deze stad? In de Lonely Planet las ik voor vertrek naar Zuid-Korea over Wolchulsan National Park. In de schaarse fotosectie van de beroemde reisgidsenreeks zag ik een foto van een brug over een ruige bergketen. “Daar wil ik naar toe,” overtuig ik vriendlief, mijn vinger naar de foto wijzend. Zo gezegd zo gedaan. Maar zo simpel bleek dat toch nog niet. De charme van Wolchulsan National Park is het feit dat het minder goed bereikbaar is dan de vele andere – eveneens prachtige – parken in het land.
Lees hier alles over hiken in Zuid-Korea
Moet je naar Mokpo?
“Was jij wel eens in Mokpo,” vraag ik nieuwsgierig, nadat ik eerst om de dessertkaart heb gevraagd. “Nee, niemand gaat naar Mokpo!” Tsja, dat is nu wel duidelijk.
Mocht je een trip naar Zuid-Korea plannen, hoef je Mokpo niet echt op je reisschema te zetten, als je mij vraagt. Wil je echter een dag een fantastische hike maken in een schitterende omgeving, sla Wolchulsan National Park dan in ieder geval niet over.