Welkom in de hoofdstad van Noord-Korea, welkom in Pyongyang. Waar het leven gaat zoals het gaat, of toch niet?
Ondergronds Pyongyang
Nee, we zijn geen belangrijke politieke personen als de Zuid-Koreaanse oud-president Kim Dae Jung of de voormalige Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Madeleine Albright, maar toch mogen wij dezelfde rit per metro maken in Pyongyang. Het geval wil, dat iedereen die de stad bezoekt, dezelfde twee haltes te zien krijgt.
Figuranten?
Spelen we mee in film waarvan we de regie niet kennen? Er wordt wel beweerd dat de metro niet zou werken, behalve de twee haltes die men voor toeristische doeleinden gebruikt. Ook zou iedere bezoeker dit ritje op hetzelfde tijdstip moeten maken. Tevens doet het verhaal de ronde dat de passagiers, ingehuurde figuranten zouden zijn. Ik geloof niet dat dit helemaal waar is. Misschien is het waar, dat niet alle haltes in gebruik zijn, of dat de metro niet altijd werkt, aangezien er een chronisch energietekort is, daar kan ik wel inkomen. Maar ingehuurde passagiers, nee! Wij mochten zo lang als we wilden op de beide stations rondkijken en lokale bevolking stapten verschillende keren in en uit.
De krakkemikkige roltrappen brengen ons meters diep onder de grond. Deze metro is de diepst gelegen lijn ter wereld. Naar verluid loopt er onder de passagierslijnen, ook nog een gouvernementele metrolijn, uitgangen hiervan zijn afgesloten doormiddel van driewaardig bepantserde deuren.
Volkspaleizen
De haltes die Mrs. Li ons toont, zijn zeer fraai. Vergelijkbaar met Moskou. De volkspaleizen, mooi mozaïeken, kroonluchters en dergelijke. Een student leest de gratis krant die in een molen op het perron staat. Ouderen kijken niet op of om naar ons westerlingen. Ze weten niet zo goed wat ze er mee aan moeten. Bovendien spreekt met sowieso geen Engels. Echter kinderen blijven kinderen, waar ook ter wereld. Kinderen zijn nu eenmaal nieuwsgierig, dus wanneer oma even niet kijkt, zwaait de dappertste met een eigenzinnige snoet, snel even naar ons.
Mrs. Li koopt ons kaartje, een klein vodje papier dat meer weg heeft van een postzegel. Nee, we mogen het niet houden, voor in ons plakboek. Mrs. Li dient alle bonnetjes aan haar baas in te leveren en te verantwoorden.
Foldermateriaal
Dan schaffen we maar een foldertje van de metro aan. Het ziet er uit alsof het in de jaren zeventig gedrukt is. De kwaliteit van het papier en de print laat wel enigszins te wensen over, maar wat verwacht je ook in een land als Noord Korea, waar alles schaars is.
Reisde jij wel eens door Noord-Korea?
Meer Noord-Korea:
Deze website vertelt je meer over de Pyongyang metro
Overnachten in het Yanggakdo Hotel