Maung Shwe Lay staat niet in de Lonely Planet en ook online hoor je maar weinig over deze plek in Myanmar. Misschien is dat juist wat deze plek zo bijzonder maakt.
Waar kom je vandaan?
Ongeveer 25 paar ogen zijn op me gericht, als ik op het strand verblijf. Terwijl ik in eerste instantie doe of ik slaap, vormen zich twee kampen rondom me heen. Aan de linkerkant groeperen de dappere jongetjes zich en aan de andere zijde giechelen de meisjes terwijl ze zich in een rijtje in een palmboom opstellen. De jongetjes voetballen en ‘per ongeluk’ valt de bal pal naast me. De perfecte gelegenheid om dichterbij te komen. In een adem krijg ik “What’s your name, where you from?” op me afgevuurd. En weg is hij weer, tijd om te antwoorden krijg ik niet. De meisjes willen ook laten zien dat ze al wat Engels spreken en benoemen enthousiast de namen van de dieren die ik met een stokje in het zeezand teken.
Per vissersboot naar Maung Shwe Lay
In de vroege ochtend ben ik met een kleine vissersboot vanuit Ngapali Beach vertrokken. Onderweg houdt de motor ineens stil. We dobberen rond in de Bengaalse golf en de golven beuken tegen de wanden. De schipper lacht en opent een kist, tijd om te snorkelen. Na deze verfrissende duik varen we verder naar Maung Shwe Lay. De Rakhine kuststrook van Myanmar is een geïsoleerde en natuurrijke omgeving. De dorpelingen leven hier grotendeels nog op dezelfde manier zoals ze dat honderd jaar geleden ook al deden. Slechts de natuur, visserij en landbouw worden als belangrijk beschouwd.
Breek een kokosnoot voor onze gasten
Mr. Aung en zijn familie staan al op het strand te wachten, ze zwaaien me enthousiast tegemoet. Nog maar amper voet aan wal gezet, word ik meegenomen naar het verblijf van de Aungs. “Breek een kokosnoot voor onze gasten”. Een hartelijk ontvangst met verse kokosdrank, thee en gebotteld water. Opa Aung vertelt, in gebrekkig Engels, over zijn zoon, die in Yangon gestudeerd heeft en in het buitenland heeft gewerkt voor verschillende niet-gouvernementele organisaties.
Door zijn ervaringen bij deze instanties kwam hij met het plan voor zijn geboorteplaats. Lokale gemeenschappen moeten duurzame en effectieve projecten en geldbronnen opzetten om zelfvoorzienend te kunnen zijn en onafhankelijk van de regering. Zijn zoon mag dan met het idee zijn gekomen, maar op Aung straalt wanneer hij vertelt dat hij degene was die besloot energie en warm water op te wekken via de zonnepanelen in de tuin. Sinds september 2012 ontvangt de Aung familie op kleine schaal geïnteresseerden in hun huis en dorp. De vergoeding die ik betaal voor mijn verblijf, zal gedeeld worden met de gemeenschap.
Nom nom nom
“Duck, duck!”, roepen de kinderen om me heen. Het Engels van de kleintjes beter is dan mijn tekenkunsten, aangezien het eigenlijk een kip voor zou moeten stellen. Oma Aung verschijnt op het strand en wenkt me, lunchtijd. Na een aantal weken rondreizen in het land, had de lokale keuken me niet echt weten te boeien, maar dit is een heel ander verhaal. Verse kippensoep, met een vleugje gember, gegrilde gekruide vers gevangen vis, noedels, inktvisringen met een knoflook sausje en allemaal even smaakvol. Ongelofelijk een tafel vol lekkers, veel te veel naar Nederlandse maatstaven.
Hier ligt dat iets anders, de gasten gaan eerst aan tafel en laten genoeg over voor de rest van het gezelschap. Mocht ik onverhoopt toch niet genoeg gegeten hebben, dan is er nog een toetje, een groot stuk sappige papaja en groene thee met kokoskoekjes. “U bent een geweldige kok”, zeg ik tegen haar, terwijl ‘mmmm lekker bewegingen’ met mijn hand maak en vervolgens mijn duim op steek. Ze bloost een beetje en verstopt zich snel weer in de kleine keuken, waar ze de voorbereidingen voor het diner gaat treffen.
Hot
“Very hot today”, zegt opa Aung, terwijl hij zijn kleinkind van een jaar, wat koelte toewappert met zijn hand. Hij raad me aan wat te gaan rusten. Aan het eind van de dag zal hij me voorstellen aan zijn vrienden in het dorp. In mijn tentje in de tuin van Aungs, op een slaapmatje, probeer ik een dutje te doen, maar het is te warm. Onder een palmboom op strand is het gevoelsmatig koeler maar bovendien gezelliger.
Mijn kleine vrienden van vanochtend zijn ook weer van de partij. Het is begin april, de drie maanden durende schoolvakantie is begonnen en hoe kun je die als kind in Maung Shwe Lay nu beter doorbrengen dan met een paar vreemde snuiters op het strand. “You swim”, klinkt het uit een van de ondeugende koppies. Of dit nu een vraag of een bevel is, weet ik niet helemaal, maar ik vind het een prima idee.
De meesten rennen vrolijk voor me uit het water in, maar kleine Aung blijft op het strand achter. Ik wenk hem ook in het water te komen, maar hij rent terug naar huis. Aan de hand van moeder Aung keert hij terug. Ze gebaart me, dat als ik er bij blijf hij ook het water in mag. Blij huppelt de kleine man de zee in en toont me vol enthousiasme allerhande zwemslagen die hij machtig is. Tussen de vissersboten hangt de rest van de school in de touwen, ze moedigen mij aan op een van de boten te klimmen.
Onze middag in Maung Shwe Lay vliegt voorbij. Naast het bamboe huisje van de Aungs, staat een stenen gebouwtje, speciaal voor de Westerse bezoekers met een toilet, wastafel en eenvoudige douche. Snel even opfrissen en schone kleren aantrekken, het dorp in, opa Aung gaat me voorstellen aan zijn vrienden.
Mingalaba
Nieuwsgierige blikken vanuit de huizen, kinderen die mingalaba (hallo) roepen. Kippen lopen voor ons uit, katten liggen loom van de laatste zonnestralen van de dag te genieten tussen de kokosnoten. Koeien en waterbuffels op zoek naar een grassprietje, in deze droge tijd. Bij de waterput staan een paar moeders hun kroost te wassen, terwijl de oma’s intussen het eten klaar maken. De mannen maken zich klaar voor een nieuwe nacht op zee in de hoop met een mooie vangst vis in de ochtend terug te keren.
Bakstenen te koop
De hoofdmeester geniet veel aanzien. Zijn vrouw leidt me rond in hun prachtige huis met T.V., je merkt het, het huis van een machtig en belangrijk man. Net achter de weelde van dit stenen huis, tref ik drie mannen gehuld in kleren vol gaten en vlekken, in een klein team werken ze zich in de zinderende hitte uit de naad. In een grote put staan ze tot aan hun enkels in het leem. Middels een eenvoudig, maar vernuftig irrigatiesysteem wordt de leem met water zacht gehouden. Nog sneller dan mijn ogen het proces kunnen volgen, worden de stenen gemaakt. Twee duizend per dag, zegt de man in de leemput met een brede glimlach. Twee duizend bakstenen per dag worden er hier geproduceerd. De stenen worden verkocht aan bedrijven in de dichtstbijzijnde grote stad, Thandwe.
Wanneer de zon langs de palmen achter de wolken verdwijnt, maak ik me klaar voor de nacht in mijn tentje. Het geluid van de zee en de wind zorgen er voor dat ik snel in een diepe slaap val.
Vers, verser, allerverst
Nog voor het ontbijt, gaan we weer op pad. Naar de dagelijkse lokale markt van Maung Shwe Lay. Gezellige bedrijvigheid op dit vroege uur van de dag. Kinderen slurpen een schaaltje noedelsoep naar binnen, de dames slaan groenten en heerlijk geurende kruiden in en er komt iemand met een halve kip in haar fietsmandje voorbij gereden. Een man met een houten stok met twee emmers er aan, pakt me bij de hand. Hij toont me iets wat in eerste instantie lijkt op afgewerkt frituurvet. Het is zijn bedoeling dat ik mijn vinger in het goedje steek, echt niet denk ik. Hij lacht en maakt een zoemend geluid. Honing, het is rauwe honing, heerlijk zoet.
Hetgeen niet te krijgen is op de markt, kan in de enige winkel van het dorp gekocht worden. Schoolspullen, gereedschap voor boten en visnetten, medicijnen, potten en pannen. Je kunt het zo gek niet verzinnen of de vriendelijke eigenaar weet het uit een hoekje of een gaatje vandaan te halen.
Naar school in de vakantie
Ondanks het feit dat de zomervakantie deze week begonnen is in Maung Shwe Lay, komen de hoofdmeester en de kinderen uit het dorp graag even naar school. Jongens zitten links, meisjes rechts. Bij binnenkomst zingen ze uit volle borst Engelse liedjes. Vingers hoog in de lucht, allemaal willen ze me een vraag stellen: “Hoe duur was je vliegticket, hoe ver is jouw land hier vandaan, heb je kinderen, wat vind je van mijn land”. Een lint van kinderen volgt me naar de naast gelegen bibliotheek. Dorpelingen die lid zijn, mogen de boeken drie dagen houden, aldus de bibliothecaresse. Evenals de hoofdmeester is ook zij zeer vereerd een envelop met donatie te mogen ontvangen.
Tijd om afscheid te nemen
Oma Aung serveert nog een overheerlijke lunch. Opa toont me het gastenboek, hij durft niet direct te vragen of ik er in wil schrijven, maar laat het op een lege pagina met pen, op de tafel achter. Kleine Aung brengt me een handvol met prachtige schelpen en van oma krijg ik een zelfgemaakte ketting. De schipper roept, tijd om dit mooie dorp met haar gastvrije vriendelijke mensen achter me te laten. Nog nooit heb ik me ergens zo welkom gevoeld als hier in Maung Shwe Lay. Terwijl de motor start, roep ik chei-zu tin-bar-te. Bedankt!
Zelf naar Maung Shwe Lay? Ik boekte het arrangement bij Khiri Travel. Meer info over de zogeheten beachsafari lees je hier
Meer Myanmar:
Highlights Myanmar | Reizen door een (ooit) gesloten land
Waarom je de tempels in Bagan niet meer mag beklimmen + alternatieven