Liverpool: Twee etmalen in de stad van de Beatles. Maar er is meer!

Zondagochtend. Ik arriveer op Liverpool Lime Street. Drie uur geleden stapte ik aan boord van de Transpennine express, het gemoedelijke Newcastle achter me latend. Een stap buiten het station, doet me direct beseffen dat Liverpool een stuk drukker is dan de plek waar ik eerder deze ochtend wakker werd. ‘Hoe kom ik bij Hopestreet? vraag ik aan een een medewerkster van koffietentje Caffè Nero. ‘Gewoon rechtdoor en bij de kerk rechtsaf, sweetheart,’ lacht de middelbare vrouw terwijl ze twee lege espressokopjes van de tafel verwijdert.

Hello Liverpool

In vergelijk met Liverpool doet Newcastle ineens zo knus en dorps aan. Deze stad is echt van een ander kaliber. Meer verkeer, meer lawaai, meer mensen. Ik pak mijn rolkoffer stevig in de hand en trek uit volle kracht mijn bagage over Mount Pleasant – ja zo heet deze straat echt – naar boven. Eenmaal op de kruising met Hope Street zie ik direct dat ik op de goede weg ben. Ik kijk naar links en zie – de niet te missen – Metropolitane Kathedraal van Liverpool. Het imposante gebouw doet me denken aan een soort badminton shuttle, de locals noemen het Paddy’s Wigwam. Wie wel eens in Brasilia was, zal ongetwijfeld gelijkenissen zien met Catedral Metropolitana de Nossa Senhora Aparecida van de beroemde architect Oscar Niemeyer.

Het Everyman theater en The Philharmonic Hall, het thuis van het Royal Liverpool Philharmonic Orchestra laat ik even links liggen. Ik ben bijna bij mijn eerste bestemming van meerdaags bezoek aan de stad; het Hope Street Hotel

No.1 boutique hotel Liverpool: Hope Street Hotel

Terwijl ik me vergaap aan de gezellige eettentjes, een eeuwenoude pub en de genoemde theaters in de straat, loop ik pardoes het Hope Street hotel voorbij. Als ik de straat nog verder uitloop, sta ik al (bijna) voor de Liverpool Cathedral. Even een stukje terug. Amper een voet over de drempel gezet, lijkt het of er een warme deken op mijn schouders landt. Wat is het heerlijk behaaglijk bij de receptie van dit moderne hotel. ‘Hi there,’ klinkt het spontaan als ik me kenbaar maak als nieuwe gast. ‘Wat leuk dat je er bent. Heb je een goede reis gehad? Hoe lang blijf je? Wat zijn je plannen? Zal ik een plattegrond voor je pakken?’ Wat een enthousiasme. Ik voel me direct zeer welkom.

Net achter de receptie is een loungehoek gecreëerd met modernistische Barcelona-stoelen – ik hou er van. Ook mijn kamer is modern en eenvoudig ingericht. Wat een ruimte, wat een licht! en wat een pracht van een badkamer. Het is bijna jammer om direct de stad in te gaan. Oh, en verwelkomd worden met een stuk chocolade in je tijdelijk verblijf, daarmee scoor je als accommodatie vanzelfsprekend extra punten.

Lunchtime

Via Upper Duke Street en Duke Street daal ik af naar het lager gelegen gedeelte van Liverpool. Het is intussen lunchtime. Ondanks mijn goede ontbijt in Newcastle, rommelt mijn maag. Het kolossale – zogeheten – Horton House, de voormalige beurs, aan de Exchange Street doemt voor me op. Wat een imposant gebouw. De regent valt zachtjes neer op de tegels van het plein voor het restaurant. Door de grijze lucht lijken de panden ineens op die uit the Capitol uit populaire boeken/filmreeks de The Hunger Games.

Het interieur van restaurant Fazenda lijkt in niets op de decors van de box office hit. Eenmaal de deur doorgestapt, heb ik het domein van President Snow achter me gelaten en waan me spontaan in Brazilië. Deze eetgelegenheid wekt de indruk dat Zuid-Amerikaanse cowboys spontaan binnen kunnen komen. Hun kudde koeien op het binnenplein parkerend. Vlees, dat is waarvoor je dit etablissement voor bezoekt. De beroemde churrasco barbecue, is een van de signature dishes bij Fazenda.

Divine

‘Wat fijn dat je er bent,’ verwelkomt de manager me terwijl hij een grote bel Malbec voor me inschenkt. ‘Loop gerust eerst langs het buffet, onze ober komen straks bij je langs met spiezen met daaraan verschillende soorten vlees. Kies wat je lekker lijkt en bestel zo vaak je maar wil. Wil je even niets, draai dan dit viltje om en je eet in rust eerst je bord leeg.’

Man! Wat een keuze. Wat een overdaad. Maar wat smaakt het allemaal verrukkelijk. Ik twijfel of ik nog een dessert zal bestellen. Een vrouw naast me krijgt een soort van tompouce voorgeschoteld. ‘Hoe smaakt tie?’ informeer ik nieuwsgierig. ‘Divine, my love,’ antwoordt ze met een gelukzalige lach op haar gezicht. Ik zwicht meteen en wenk de manager. Ik knik met mijn hoofd richting het dessert van de vrouw. ‘Ik wist wel dat je daar geen nee tegen zou zeggen,’ zegt hij plagerig en geeft me een knipoog.

Omdat Liverpool meer is dan de Beatles

Na zo’n anderhalf uur rol ik mezelf naar buiten. Veel stappen om deze overdadige lunch er af te lopen heb ik niet. De British Music Experience aan de Canada Boulevard ligt praktisch om de hoek van mijn lunchadres. Liverpool kent over de hele aardbol faam vanwege de iconische band, The Beatles. In dit museum zet men juist de Britse popmuziek in het algemeen in het zonnetje.

Direct bij binnenkomst sta ik oog in oog met Amy Winehouse. UIt een van de vele aanwezige televisieschermen klinkt haar welbekende hit nummer Valerie. Vitrines gevuld met gitaren, platenhoezen, handgeschreven songteksten en kostuums van aan ons ontvallen idolen en sterren die nog altijd de hitlijsten sieren. ‘Oh, kijkt Cliff (red. RIchard),’ roept een dame, met een volwassen dochter aan haar zijde, verrukt. ‘Wie?’ krijgt ze als reactie.

Generatiekloof of niet, in de British Music Experience komen alle leeftijden aan hun muzikale trekken. Elk genre, elk decennium is vertegenwoordigd. Van Brian Bennett, de drummer van de Shadows tot Punk frontman Johnny Rotten van de Sex Pistols punk. De bestverkopende meidengroep aller tijden, de Spice girls tot singer/songwriter Adele. Culture Club, Buck Fizz, de lijst is eindeloos.

‘Pap! pahaaaaapap!’ Een man – vermoedelijk ergens begin veertig – waant zich terug in een van de Engelse nachtclubs waar hij waarschijnlijk in vroeger tijden te vinden was. Hij zingt onverstaanbaar en een tikkeltje vals mee met een hit uit 1997. Zijn zoon probeert hem tot de orde te roepen. ‘Je moet niet zo hard meezingen. Ik schaam me dood.’ Ik voel de pijn van deze knul, echter betrap ik mezelf er niet veel later ook op dat ik toch echt niet alleen in mijn hoofd van de golden oldies en one hit wonders aan het genieten ben. Sorry mensen.

Zoek het hogerop

De eerste wolkenkrabber in het Verenigd Koninkrijk is mijn volgende bestemming. Ik loop een klein stukje terug om in Waterstreet een klein trapje af te dalen om het vervolgens hogerop te zoeken. Gebouwen uit Gotham City verbleken bij de aanblik van de Royal Liver Building. Dit prachtige pand, dat deel uitmaakt van de zogeheten three graces (samen met het Cunard Building, waar thans de British Music Experience in huist en het Port of Liverpool Building vormt de Royal Liver Building deze drie eenheid) mag je simpelweg niet overslaan tijdens je bezoek aan de stad.

Het pand, bestemd voor een verzekeringsmaatschappij, werd in drie jaar tijd uit de grond gestampt en opende haar deuren in 1911. Bovenop het gebouw prijken twee enorme vogels, de zogeheten Liver bird(s). En deze uit de kluiten gewassen aalscholver ga ik eens van dichtbij bekijken tijdens een tour naar de 15e verdieping.

‘Gaat het nog?’ informeert de gids. Wie in normale conditie verkeert kan het aantal trappen (het gros van de verdiepingen zoef je met de lift voorbij) dat beklommen dient te worden wel aan. Ook al stokt mijn adem bij de laatste treden, antwoord ik toch dapper ‘Ja, hoor, het gaat prima,’

Op de 10e etage houden we voor de eerste maal halt. ‘Wauw!’ klinkt het in koor zodra de gids de zware deur voor ons opent. We worden getrakteerd op een spectaculair uitzicht over de Mersey rivier, Strand Street, Salthouse Dock en meer. Het is een rare gewaarwording om pal onder de enorme klok van het gebouw te staan. Wat voel ik mezelf opeens klein.

Slenteren langs het water

Ook al kopte ik eerder in dit artikel dat Liverpool meer is dan de Beatles, deze groep muzikanten blijft tot op de dag van vandaag ongekend populair. Het is dan ook niet verwonderlijk dat toeristen uit alle uithoeken van de wereld naar de stad komen waar het allemaal begon. Bovendien is Liverpool slechts twee uren treinen van Londen vandaan. Dus wie de wereldstad bezoekt en last heeft van Beatlemania staat zo op Canada Boulevard om zichzelf tussen de bronzen beelden van John, Paul, Ringo en George te vereeuwigen.

‘Een beetje naar rechts. Naar voren buigen. Ja, zo is het goed.’ Een groep Engelssprekende Aziatische toeristen, staan keurig in een rijtje, in de miezer, opgesteld tot ze op de foto kunnen met de Fabulous Four. 

De lucht is grijs maar de miezer trekt weg. Ik loop langs het Merseyside Maritime Museum, de Tate Gallery en bewonder het reuzenrad, the Wheel of Liverpool.

Wat krijg je als je een lam met een banaan kruist? Langs de oevers van de Mersey rivier sta je oog in oog met het resultaat van dit raadseltje; de Superlambanana. ‘It’s art darlin’,’ zou Edina Monsoon uit de populaire BBC-serie Absolutely Fabulous tegen haar dochter Saffron snauwen. De creatie zag in 1998 het licht. Het werd ontworpen voor de ArtTransPennine Exhibition en onthuld bij de heropening van Tate Liverpool.

Duke Street Food and Drink Market Liverpool

De verf is – bij wijze van spreken – nog nat als ik Duke Street Food and Drink Market betreed. In deze nieuwste foodhall in de stad is het warm en gezellig druk. Aan lange tafels drinken mannen IPA’s en dames nippen er aan een wijntje. Koks, in verschillende kleine keuken, werken zich in het zweet en toveren de meest lekkere gerechten op tafel. Ik loop langs de verschillende stalletjes. En weer terug. Vervolgens nog een keer. Noodles? Pie? Steak? Wat zal ik eens nemen? Ik kies voor het laatste.

Voor een goed uitzicht over deze zaak neem ik plaats op de eerste verdieping. Vanaf deze balustrade kan precies zien wat voor lekkers alle aanwezigen tot zich nemen. De joviale barman neemt mijn bestelling op en vraag nieuwsgierig waarom ik in mijn eentje hier kom dineren. ‘Iets met werk,’ vertrouw ik hem toe. Toeval wil dat hij zelf uit de buurt van Hopestreet komt. Hij geeft me een bak vol tips, voor het geval ik het nachtleven wil ontdekken in de wijk waar ik overnacht.

Op het moment dat ik de zaak verlaat, wordt het eigenlijk pas echt druk. Via Chinatown, met de gigantische Chinese toegangspoort, loop ik terug naar mijn hotel. Tijd om Liverpool aan de binnenkant van mijn ogen te gaan bekijken. Good night.

Wakey wakey rise and shine

Potverdikkie, wat heb ik lekker geslapen zeg. Vanuit de lobby van het Hope Street hotel, wandel ik, zonder een voet buiten de deur te zetten, The London Carriage Works binnen. Een award-winning restaurant, waar mijn ontbijt op me wacht. Behalve een ontbijtbuffet is er ook de mogelijkheid a la carte te bestellen. ‘What can I get you, dear?’ vraagt een jonge serveerster me. Ik werp een blik op de kaart. Eggs Benedict, Porridge, Liverpool Breakfast. Dat lijkt me allemaal nogal zwaar op de maag liggen zo op de vroege ochtend. ‘I’ll go for the Organic Granola with natural yoghurt and blueberries,’ antwoord ik haar. ‘Excellent choice!’ en daar is geen woord van gelogen.

Hoog, maar niet droog

Aangezien ik de afgelopen dagen in Newcastle en hier in Liverpool al aardig wat voetstappen achterliet, besluit ik het vandaag rustig aan te doen. Om meer van de stad te zien, stap ik aan boord van de zogeheten Cityexplorer. Deze Hop On Hop Off bus zal me in ongeveer een uur langs verschillende bezienswaardigheden/stops door Liverpool voeren.

Cityexplorer Liverpool

Een waterig zonnetje staat aan de hemel wanneer bij halte 8 (The Philharmonic pub) aan boord stap. Dat is boffen, er is nog een plekje vrij op het bovenste dek. De chauffeur is amper opgetrokken of de volgende halte dient zich al aan; de Kathedraal van Liverpool. ‘Dit is de op vijf na grootste kathedraal in de wereld. De bouw van dit godshuis heeft bijna 75 jaar geduurd,’ vertelt de dame die live verslag doet van de bezienswaardigheden tijdens deze rit. De halte die volgt is eveneens een kerk. Of wat daar nog van over is. De locals noemen St.Luke’s Church niet voor niets de Bombed Out Church. ‘Deze kerk werd verwoest door een Duits bombardement in mei 1941. De restanten zijn als monument voor de slachtoffers bewaard.’

Het wordt intussen frisser, ik doe mijn rits omhoog en kruip weg in mijn kraag. De magere zonnestralen zijn nergens meer te bekennen. Laten we hopen dat het droog blijft. ‘Liverpool heeft de oudste Chinese gemeenschap in Europa. Bovendien is onze poort ook nog eens de grootste in zijn soort, buiten de Chinese landsgrenzen.’

Peaky Blinders

Ben je fan van de hitserie Peaky Blinders? Stap dan als je in Liverpool bent uit bij halte Cain’s. Cains Brewery Village is niet alleen een walhalla voeor de diehard bingewatchers van deze serie, het trekt iedereen aan die van het goede leven (lees eten en drinken) houdt. Of je dat nu doet in de Peaky Blinders Bar of bij Ghetto Golf of Baltic Market. Je hebt er gegarandeerd een leuke avond. Bij ACC Liverpool stapt niemand uit. Ik zou ook niet weten wat je als toerist bij deze evenement/congreslocatie zou moeten doen.

Het stuk dat ik gisteren al wandelde, leg ik nu over Strand street per bus af. Aan het einde van deze weg, sta ik opnieuw voor het Royal Liver Building. Het gebouw dat ik de dag ervoor nog beklom. Door naar een complex van dokgebouwen en magazijnen, het Royal Albert Dock en Pier Head. Mersey River. Het eerder genoemde Royal Liver Building, de Cunard Building en het Port of Liverpool Building zijn al ruim een eeuw het boegbeeld van de stad en staan sinds 2004 op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO.

Overdekt

Bij halte Liverpool ONE overweeg ik uit te stappen. Die wolken worden donkerder en minuscule druppels vallen in kleine getale uit de hemel. Een overdekt winkelcentrum klinkt dan ook als muziek in de oren. Toch hou ik vol en rij mee verder. William Brown Street is de plek waar je de bus verlaat wanneer je een museum, art gallery of (bijzonder fraaie) bibliotheek wilt bezoeken. Via het drukke Queen Square tuft de bus geleidelijk aan terug naar het punt waar ik eerder deze ochtend opstapte.

‘Hier op de hoek – we passeren het iconische Adelphi Hotel – sliepen ooit grootheden als Franklin D. Roosevelt, Winston Churchill, Frank Sinatra, Laurel & Hardy en Judy Garland.’ De kleine spettertjes beginnen intussen plaats te maken voor serieuze druppels. Gelukkig, daar zie ik de Metropolitane Kathedraal al weer opdoemen. Ik ben bijna ’thuis’. Zodra ik The Philharmonic in het vizier heb, vieren de regendruppels hoogtij. Ik duw op de knop en stap uit. Half hollend bereik ik mijn hotel. Tijd om even met een kop warme chocomel even op te warmen op de kamer.

Ieder nadeel, heb ze voordeel

Het regent dat het giet. Te voet terug gaan naar die leuke en interessante plekken die deze ochtend tijdens de busrit leerde kennen, zit er even niet in. Om van de nood een deugd te maken, besluit opnieuw bij the Londen Carriage Works binnnen te stappen. Ik neem wat leeswerk mee naar beneden en trakteer mezelf op een heuse Engelse afternoon tea.

Op het moment dat ik een warme scone met clotted cream in mijn mond wil duwen, vraagt de dienstdoende ober of alles smaakt. Als hij ziet dat antwoorden even niet mogelijk is, verontschuldigd hij zich zoals alleen Engelsen dat kunnen. Wat later staat hij opnieuw naast me. ‘Nogmaals sorry van daarstraks, ik had echt niet gezien dat u uw mond vol had,’ zegt hij gedienstig. ‘Kan ik nog wat thee voor u inschenken?’ Dat gaat er tussen de mini sandwiches en de kleine delicatessen door wel in. Twee uur lang geniet ik van al het lekkers op tafels, terwijl het buiten cats and dogs aan het regenen is. Er zijn slechtere manieren om een bui te ontlopen.

Pub hopping in Liverpool

De wolken persen de laatste druppels uit de lucht. Na een middag van onophoudelijke regen, begint de lucht – eindelijk – te klaren. Voor alle zekerheid pak ik mijn paraplu mee en stap vanuit het hotel naar het startpunt van mijn laatste activiteit in Liverpool. Deze avond neem ik deel aan een Walking & Drinking tour door de stad. Het startpunt is lekker dichtbij.

Paul en plee’s

‘Wil je de mannentoiletten zien?’ vraagt de gids van deze walking & drinking tour me.
‘Come again!?’
‘These toilets are a tourist attraction! The only National Heritage List Grade II listed toilets in the whole country!’ schatert mijn gids het uit.
Goed, het mag dan gebruikelijk zijn, dat dames de marmeren pisbakken komen bewonderen, een beetje ongemakkelijk voelt het toch wel aan.

The Philharmonic, ik passeerde deze pub al een paar keer tijdens mijn verblijf in Liverpool. Nu betreed ik dan ook daadwerkelijk het heiligdom. Paul McCartney gaf er ooit een concert als eerbetoon aan zijn maatje John Lennon. Deze had in dit café een optreden gepland. Na zijn wereldreis met zijn vrouw Yoko Ono, zou hij hier zijn thuiskomst met muziek vieren. Wat er gebeurde weten we allemaal. John keerde nimmer terug naar Liverpool, maar vond op 8 december 1980 de dood in New York. Mark Chapman, een verbitterde fan, was ooit dol op The Beatles, maar haatte John. Volgens deze Mark had hij de idealen van de band verkwanseld. Daarom nam hij het recht in eigen hand. De rest is (tragische) geschiedenis.

Maar Paul popte in 2018 opnieuw op in the Phil. Met een gepland concert in de concertzaal aan de overzijde van de straat en een uitnodiging van James Corden voor de beroemde carpool karaoke in zijn voormalige woonplaats, kon een bezoek aan dit café niet uitblijven.

John’s black velvet

Net om de hoek van Hope street, opent ons kleine groepje pub hoppers de deur van Ye Cracke aan 13 Rice Street. Er is niemand in de pub. Zelfs achter de bar ontbreekt elk spoor van personeel. Er klinkt gestommel en plots staat daar toch een barjuffrouw voor ons neus. ‘Het is rustig vanavond,’ zegt ze enigszins verveeld. ‘Bovendien,’ vervolgt ze het betoog dat ze juist begonnen is; ‘Het is grappig, heel veel locals kunnen deze bar niet of met moeite vinden. Terwijl de Beatles en fan van over de gehele wereld daar schijnbaar geen enkel probleem mee hebben.’

Ik had het kunnen weten. Waar je in Liverpool gaat of staat, vroeg of laat vliegt er een Beatles anekdote voorbij. ‘John,’ ratelt het vrouwtje op automatische piloot verder; ‘zat hier net om de hoek op de kunstacademie. Dit was in die tijd – zonder enige twijfel – zijn stamkroeg. Wil je drinken wat hij altijd bestelde?’
‘Wat bestelde hij dan altijd,’ vraag ik aarzelend.
‘Black Velvet.’
‘Black Velvet?’
‘Je kent het niet?’
‘Nee, nooit van gehoord.’
‘Een Black Velvet is een glas Guinness met een beetje mousserende wijn.’
‘Doe mij maar een cola,’ antwoord ik, haar zichtbaar teleurstellend.

Fun & friendly

The Pilgrim is a fun & friendly pub in Liverpool’s vibrant & historic Georgian Quarter

Dat heb ik niet verzonnen, zo omschrijft deze pub zichzelf op social media kanaal Twitter. Deze studentikoze kroeg ziet er ruiger dan deze daadwerkelijk is. Je kunt er zelfs een hapje eten. Of wat dacht je van supergoedkoop ontbijten, dan raak je die kater die je er opliep vanzelf weer kwijt. Via een wenteltrap kom je op een hoger gelegen verdieping. Met een beetje geluk speelt er een bandje. Ik had geen geluk. Of wel, want deze pub sprak me het minst aan van de plekken die we tijdens deze wandeling aandeden. Snel weer verder.

Opgesloten

‘Dit gaan jullie echt tof vinden,’ verzekerd de gids ons, die ook wel doorheeft dat zijn vorige adresjes minder goed in de smaak viel. The Bridewell is namelijk niet als pub gebouwd, maar als gevangenis. Je zult het zelf zien, wanneer we er zijn.

Over de kinderkopjes van de historische wijk van de stad, vervolgen we onze weg naar 1 Campbell Square op de kruising van de wijken Ropewalks en Cavern Quarter. Ropewalks is een creatieve wijk waar vintage winkels, cafés en chique bistro’s hoogtij vieren in voormalige Victoriaanse pakhuizen. Het Cavern Quarter, draait ten eerste om de Cavern Club in Mathew Street en ten tweede om alle uitgaansgelegenheden die eromheen liggen. De Cavern club begon haar carrière als jazzclub. Drie keer raden wie daar verandering in brachten? Deze plek wordt ook wel de geboorteplek van de fab four genoemd.  Ben je – net als ik – geen enorm fan van deze band, Adele mag er ook graag een nootje zingen.

‘Wat moet een jonge meid, nu met zo’n wandelend lijk als hij?’. De toon is bij binnenkomst meteen gezet. Als – geheel ten overvloede vertel – dat ik slecht mee op sleeptouw ben met het lijk, buldert een van de stamgasten dat hij bijna van zijn barkruk valt.
‘Bij zijn volgende tour vragen we wel of die lelijkerd (de gids dus) buiten blijft en hij enkel de knappe Nederlandse meiden naar binnen stuurt.’ Het glas wordt – wederom onder oorverdovend gelach – geheven. Oude jongens krentenbrood, dat mag duidelijk zijn.

Oh, en die originele details van de voormalige gevangenis, die zijn inderdaad erg tof.

Tot slot: Baltic Fleet

Gedurende de tour zijn we vanuit het hoger gelegen Hope Street afgezakt richting de Liverpool Waterfront. De laatste stop is gereserveerd voor de Baltic Fleet in de wijk Baltic Triangle. De wijk was ooit een florerende industriewijk en ook de pub is een van de laatste herinneringen aan de hoogtijdagen toen Liverpool de rol van belangrijke havenstad vervulde.

‘De legende gaat dat onder de pub liepen ooit tunnels liepen. Deze verschaften smokkelaars toegang tot de schepen en terug. Een levendige wodkahandel tot gevolg (rond 1850).’ Deze gids is werkelijk waar een wandelende Wikipedia pagina. Wat een kennis (van de stad) heeft deze man. Dat hij ook regelmatig de Beatles erbij betrekt, neem ik maar voor lief…..

Ik neem afscheid van mijn gids, het Amerikaanse stel dat deze avond ook de drinking & walking tour geboekt heeft en deels ook al van Liverpool. De wijzers van de klok wijzen richting elf uur. Ik pak een taxi en rij terug naar mijn hotel. Het was een lange dag. Naar bed, want morgen check ik uit en reis ik per TransPennine Express (trein) naar Manchester.

➡️ Check ook eens de website van House of Britian, daar tref je verschillende mogelijkheden om toffe steden in Noord Engeland met elkaar te combineren.